ΝΕΒΜΑ - 'Ολα ή τίποτα

NEBMA - Όταν επιστρέψουμε στη γή

[beatholics]

Όλα ή τίποτα, δεν έχω μάθει να παλεύω για το τίποτα
το αποτέλεσμα κυνηγάω, δεν με κατάλαβες, και με ταπέινωσε αλύπητα
είναι καιρός να πάρουμε πίσω ότι μας είχανε ζητήσει
όσο και να μας στοιχίσει, δεν θα αφήσουμε τον ήλιο να μαυρίσει
δεν αναρωτήθηκες γιατι, αν ακολούθησα τους δικούς νόμους,
ήταν στιγμές που δεν με γνώρισες, μα δεν με τράβηξες απο τους δρόμους.
Δεν γεννήθηκα τελικά για να με φτιάξεις όπως εσύ ήθελες
με αρνήθηκες γιαυτό που είμαι και καθόλου δεν συγκινήθηκες..
Ό, τι μου δίδαξαν σε παλάτια, ο δρόμος μου άνοιξε τα μάτια
χίλια κομμάτια εικόνες για τη ζωή, διαλυθήκανε τα πάντα
και ξεκίνησα ένα ταξίδι απειρίας για να κερδίσω εμπειρία
τι ατυχία που δεν έχω πτυχία για να με δεχτεί η κοινωνία.
Κι η ιστορία μου φέρνει αναμνήσεις που αξίζει να τις ζήσεις
μες τα σοκάκια ή στη πραγματικότητα, έλα να μ' αναζητήσεις,
εκεί έμαθα να περπατώ, να μιλάω και να κερδίζω σεβασμό
εκεί που οι ονειροπαρμένοι αντιμετωπίζουν κάθε τι αληθινό
Ό, τι πιο ωμό, αντιαισθητικό, καλό ή κακό
η ίδια σας η στάση με έκανε άτομο περιθωριακό
Στο άγνωστο απ' άκρη σε άκρη, παρέα μ' ένα αόρατο διαβάτη
αντιμέτωπος με το ψέμα, έφτιαξα της πορείας μου τον χάρτη..
Μονο πρόσεχε δεν είμαι πρότυπο, να το ξέρεις, προς απομίμηση
απλό παράδειγμα αποφυγής, τέρμα όχι άλλο συζήτηση
μόνο, κι εσύ μπορεί μαζί κάποια στιγμή να ακουστεί και να φανεί
όλα ή τίποτα να έχω πια σωθεί..

Κι είμαι εδώ, στην μέση του τίποτα, κοιτάζω τα πάντα καχύποπτα,
γιατί ανύποπτα, κάθε τι μπορεί να μου προκαλέσει πόνο
νιώθω τον χρόνο που περνάει, την μάχη να ξεκινάει
φτάνω στ' άκρα, στο τέλος πάντα ο νικητής μονάχα γελάει

Κι ετσι περιπλανήθηκα κι έπιασα το μικρόφωνο πρώτη φορά,
ένιωσα σαν αυτούς που δεν βλέπουν καλά και μετά φοράνε γυαλιά
κι η θηλιά ξελύθηκε, εξελίχθηκε κι έγινε μιλιά
ανεβαίνω δύο δύο τα σκαλιά, κι είμαι καλά αφου βλέπω απο ψηλά
μου προσφέραν μαγικά χαλιά μα πέταξα μόνος μου πιο πέρα
ζω μες τον αέρα, το κάθε βράδυ μου προσφέρει και την μέρα
όπως τότε που μεθούσα, δυστηχισμένος πάλι γελούσα
σου μιλούσα μα ήταν πάλι σαν να αυτοκτονούσα.
Και μια μούσα που στα ονειρά μου την αναζητούσα
στον εαυτό μου εξηγούσα μα ποτέ μου δεν ρωτούσα
τι αξίσει κανείς για να ζήσει; η ζωή είναι μικρή να σε μυήσει
και ο χρόνος με πράξη και λόγια στην ψυχή σου θα γυρίσει.
Κι αν σε τιμωρείς, δεν θα ρωτήσει, τα γόνατά σου θα λυγήσει
και τα ίχνη που θα αφήσει πίσω θα 'ναι τρόπαιο για να κάνεις ποίηση,
χωρις ικανοποίηση μα κάπου χωμένη βαθιά θα είναι και η λύση
ο άνθρωπος για να ζήσει έχει δικαίωμα να αντιμιλήσει
να αποκτήσει ότι του στέρησαν και καλά να τα κρατήσει
κι αν σαστήσει θα τα πουλήσει, ο κύκλος ζωής του θα 'χει κλέισει
κι έτσι κι αυτός σαν κοινός θνητός μπορεί λίγο πιο τρελός
να ξέρει όλα, τα θέλει όλα, είναι η ζωή, ο θάνατος.
Ο κόσμος είναι μικρός πολύ πιο σκληρός απ' οτι σωστός
κι εγω τώρα αυταρχικός έχει αρχήσει πλέον ο χορός
συνοδευόμενος απο φωνές, είναι παλιές σκιές για το χτές
μετατρέπω την μιζέρια σε χρυσό κι αντιλέγω σ' ό, τι λες
Μα ποιός είσαι εσύ που μιλάς; Που το πάς; Πώς τολμάς; Τί θες να γίνεις;
ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος κ ιεσύ μικρός για να τον κρίνεις.
Αν θες να μείνει ζωντανός, να επιβιώνεις, μάθε πρώτα να το βουλώνεις
και να μην φυτρώνεις όπου δεν σε σπέρνουν.
Είμαι απο αυτούς που παίρνουν την ζωή σου, στην στήνουν στα 2 μετρα
κάνουν την καρδιά σου πέτρα και το αίμα σου νερό
σαν δικηγόρος του διαβόλου στέκω εδώ, σε προκαλώ
δεν έχεις τίποτα πιά για να χάσεις, όλα χαθήκαν εδώ και καιρό.
Κάνε στην μπάντα, βγάλε τον σκασμό, και άκου τι θα σου πω
το '98 είναι νεκρό όπως η κακία σε κάθε μωρό.
Σε μισώ ή σε αγαπώ είναι λεπτή υπόθεση να δεχτώ
ανιτπαθώ ότι μοχθώ να το βλέπω να χάνεται στο κενό.
Σ' ένα λεπτό δεν θα βρείς ποτέ τί είναι αυθεντικό.
Αυθεντικό είναι ο χρόνος που κρατάει κάθε συναίσθημα πραγματικό
είται είναι η οργή, είται έιναι μια βροντή, είται είναι ανυπακοή
η πίστη στη ζωή πάει να χαθεί!
Κανένας να το ξερεις δεν χάνει, μα εγώ συνεχώς κερδίζω
σε υπολογίσω σαν σημείο, ψιθυριστά σε υποβαθμίζω
Δεν υπολογίζω σε αποτέλεσμα, όλα ή τίποτα μέχρι το τέλος
θέλει μαγκιά να ξεκόβεις απο χρόνια παλιά, αποκτάς σθένος.
Νιώθεις απαγοητευμένος, μα πιο δυνατός, τώρα γίνεσαι διάδοχος
δεν μπορεί να σ' αγγίξει κανείς, δεν είσαι ακόλουθος, άμαχος ή ασθενής
κοίτα καλά πριν σηκωθείς και αν σταθείς, ποτέ χαμηλά μην δείς..

Κι είμαι εδώ, στην μέση του τίποτα, κοιτάζω τα πάντα καχύποπτα,
γιατί ανύποπτα, κάθε τι μπορεί να μου προκαλέσει πόνο
νιώθω τον χρόνο που περνάει, την μάχη να ξεκινάει
φτάνω στ' άκρα, στο τέλος πάντα ο νικητής μονάχα γελάει