filmov
tv
Χριστίνα Κ. - Άμορφο κλειδί. Παρουσίαση ποιητικής συλλογής 'ΜΝΙΑΜ σε ροή'

Показать описание
Παρουσίαση της πρώτης ποιητικής συλλογής μου με τίτλο "ΜΝΙΑΜ σε ροή", όπου αγαπημένα πρόσωπα απήγγειλαν ποιήματα από το βιβλίο σε μορφή spoken word.
Η Χριστίνα επέλεξε να παρουσιάσει το ποίημα άμορφο κλειδί και με έκανε ακόμη μια φορά περήφανο και ευτυχισμένο.
Στίχοι:
Είχες ένα κλειδί, σαν άμορφο να μοιάζει
και κάθε πόρτα που συναντούσες
μπορούσε να ανοίξει.
Έπαιρνε τη μορφή των απαιτήσεων της κλειδαρότρυπας
και για μια στιγμή
-γι’ αυτό το λίγο χρονικό διάστημασου ξεκλείδωνε το εμπόδιο για το μυστήριο που κρύβει.
Και κάθε σπρώξιμο της πόρτας
μια ελπίδα για το τι έχει από πίσω.
Και πάλι μια απογοήτευση.
Τι θα ήταν η ελπίδα χωρίς απογοήτευση
ξανά και ξανά και ξανά;
Άλλες πόρτες έτριξαν
και άλλες, σαν φρεσκολαδωμένες,
γλιστρούσαν απαλά.
Κάποιες σου έδωσαν μπόλικο φως
δροσερό τον αέρα
το οξυγόνο να μην αντέχεις
μα ήταν και σε αυτές που σε έζωσε η μπόχα.
Έψαξες τόσο πολύ και ήταν εκεί.
Τη θυμήθηκες που την έχεις,
πού την έκρυψε το παιδικό σου μυαλουδάκι
σαν μεγάλωσε πια.
Η δική σου πόρτα
με το δικό σου χρώμα
το δικό σου όνομα πάνω στο χαρτόνι
και μια ατάκα της μόδας που λέτε στο σχολείο.
Έβαλες το κλειδί.
Ήλπιζες πως ελπίζεις για τελευταία φορά.
Η Χριστίνα επέλεξε να παρουσιάσει το ποίημα άμορφο κλειδί και με έκανε ακόμη μια φορά περήφανο και ευτυχισμένο.
Στίχοι:
Είχες ένα κλειδί, σαν άμορφο να μοιάζει
και κάθε πόρτα που συναντούσες
μπορούσε να ανοίξει.
Έπαιρνε τη μορφή των απαιτήσεων της κλειδαρότρυπας
και για μια στιγμή
-γι’ αυτό το λίγο χρονικό διάστημασου ξεκλείδωνε το εμπόδιο για το μυστήριο που κρύβει.
Και κάθε σπρώξιμο της πόρτας
μια ελπίδα για το τι έχει από πίσω.
Και πάλι μια απογοήτευση.
Τι θα ήταν η ελπίδα χωρίς απογοήτευση
ξανά και ξανά και ξανά;
Άλλες πόρτες έτριξαν
και άλλες, σαν φρεσκολαδωμένες,
γλιστρούσαν απαλά.
Κάποιες σου έδωσαν μπόλικο φως
δροσερό τον αέρα
το οξυγόνο να μην αντέχεις
μα ήταν και σε αυτές που σε έζωσε η μπόχα.
Έψαξες τόσο πολύ και ήταν εκεί.
Τη θυμήθηκες που την έχεις,
πού την έκρυψε το παιδικό σου μυαλουδάκι
σαν μεγάλωσε πια.
Η δική σου πόρτα
με το δικό σου χρώμα
το δικό σου όνομα πάνω στο χαρτόνι
και μια ατάκα της μόδας που λέτε στο σχολείο.
Έβαλες το κλειδί.
Ήλπιζες πως ελπίζεις για τελευταία φορά.