Άρρυθμος - Αμέθυστος

Στίχοι:

Εχω εναν ηλιο στο χερι που μνημες καιει
εχω δυο κομπους στο λαιμο που ειναι αναγκαιοι, οκευ;
εχω δυο φοβους να σου πω και δεκα λογους να κρυφτω
μα αν χαθω θα ερθω να σε βρω για να σε δω αν εισαι οκ

και οχι δεν εχει να λεει, τωρα δεν εχει να λεει
καιω τους στοχους τους παλιους και ολο βγαινουνε νεοι
ομως δεν εχει να λεει ,αμα δεν ειναι πηγαιοι
και εχει κολλησει το μυαλο και η λογικη μου δεν ρεει

η φαντασια μου πηζει και δεν ακουω τι λεει
και η απουσια σου θα ληξει καποτε και θα μαι οκευ
ηθελα τοσα να πω μα οι λεξεις δεν εχουνε χρεη
και η φωνη σου ειναι βαθια δεν επιπλεει

τωρα κανεις δεν επιπλεει, τωρα γυρναμε σαν χαζοι
με μια ρουτινα που ζεχνει, και μια θλιψη που γνεφει
για να την κανουμε τεχνη μα οτι αγγιζουμε πεφτει, και αυτο ειναι οκευ

τωρα χορευεις σε ρυθμους και ο ουρανος δεν αντεχει
παντα στη στεψη μας βρεχει τωρα η σκεψη μας τρεχει
τωρα βαραμε το ντεφι ετσι να κανουμε κεφι
με συνδυαζεις με ηλιο μα με θυμασαι οταν βρεχει

τωρα γυρναμε μες το φως, ενω ζουμε απο το ημιφως
τωρα περπαταω σκυφτος να μην με δεις μεσα στο πληθος
μα εχει ο κοσμος ρωγμες γιαυτο γυρναμε σαν χαζοι
και εχω τον παγο στην πλατη και εσυ τον ηλιο στο στηθος

τωρα βουλιαζω στο μηπως και εγω κανω πως δεν σε βλεπω
τωρα στο στομα σου ξιφος, που το καπνιζεις συνηθως
τωρα στο σωμα σου τρεχω νοητα και νιωθω ηλιθιος
και με τυφλωνει το φως ενω με τρεφει το ημιφως

δες πως με ξερει το φως και πως με τρεμει το ημιφως
και εσυ με ξερεις σαφως , και ας ειμαι καπως μυστηριος
φερε μου κατι σαν φως μηπως και φυγει ο ισκιος
και εγω θα γινω ανθος εχει μοτιβα ο κυκλος

εισαι αναγκης καρπος, στην αλυσιδα μου κρικος
δεν θελω να μαι κακος μα σε εχω πλασει σαν κτηνος
ξερω δεν εισαι εχθρος μα σε καρφωνει ο στιχος
δεν θελω να μαι απλος γιαυτο και γινομαι γριφος

τωρα που γινεσαι μυθος γινεται ο δρομος βατος
πεσαν τα τι και τα πως, τωρα γκρεμιστηκε ο τοιχος
τωρα που γινομαι λυκος, σου φαινομαι λογικος ;
τωρα που βγηκες στο φως εισαι πολυτιμος λιθος

και οσο περναει ο καιρος, ο χρονος αλλαξε υφος
τωρα πια ειμαι γερος, μα ακομα αισθανομαι λιγος
μου ειπες ειμαι καπνος, οσο γινοσουνα ηχος
μα ειναι ο νους μου ξερος και δεν ταιριαζω σαν στιχος

και αν δεν σαρεσει ο γκρεμος,καθισε λιγο πιο πισω
ξερω να ειμαι ψυχρος, ξερεις να γινεσαι ηλιος
σαν ανεμος νοερος, να σε δροσιζω για λιγο
ο φοβος σου ηταν κρυφος, γιαυτο και εμεινε ιδιος