Σκιές

… σκιές στυγνές, απόκοσμες, ’ματοβαμμένες,
με νύχια κοφτερά και δόντια δράκων της φωτιάς,
συρθήκαν και γιομίσαν το μικρό στενό με μπόχα,
τα χνώτα τους, σκορπίσανε τις γάτες, τα σκυλιά
κι η ομίχλη πάγωσε στα τζάμια των γειτόνων,
να μην ειδούν, μην γίνουν μάρτυρες απόψε στο κακό.

Ατσάλινα καρφιά σκορπίσανε στις πλάκες όλες,
εξάποντα με τέσσερα κεφάλια να πατούν γερά,
σ’ όποια κατεύθυνση κι αν είναι να καρφώνουν,
να μη μπορέσω λέει αν βγω απ’ την πόρτα ξαφνικά,
να βρω καθάρια πλάκα στο στρατί για να πατήσω,
κάπου που να μπορέσω όρθιος κει έξω να σταθώ.

Με αλυσίδες δέσανε την πόρτα απ’ άκρη σ’ άκρη
και μιαν απ’ όλες, μια τρισάθλια σκιά καταραμένη,
καίει με φλόγιστρο της πόρτας το χερούλι να καώ,
άμα θαρρέψω και το χέρι μου απλώσω να το πιάσω,
μα κοίτα πως ουρλιάζουν από τρόμο και σκορπάνε,
σε κάθε ήχο που από μέσα μαρτυρά πως αναπνέω!!! …

Ποιητική συλλογή: Ξύλινη εποχή
Τετάρτη, 27 Ιουνίου 2018 / 10:16 - 10:56 μμ
____________________________________________