filmov
tv
1953Christmas: Αναστάσιος Μπασαράς: Χριστούγεννα Ζωής 1953-54. Περιστέρα Καλαμπάκας
Показать описание
Αποσπάσματα:
Ολόκληρο το κείμενο εδώ:
...Μπαίνοντας στο σπίτι, ο πατέρας έρριξε ένα μεγάλο κλαρί πουρνάρι στα τζάκια που έκαιγαν και με τον χαρακτηριστικό ήχο, το πριτσάλισμα, έκανε τις ανάλογες παραδοσιακές ευχές, έπαιρνε και έρριχνε μια χούφτα σπούρνη (στάχτη): σπούρνη τα πουλιά, τ' αρνάκια, γαμπροί, νύφες, εγγόνια, στάρια, κριθάρια, καλαμπόκια και το καθιερωμένο αλάτι στη θράκα για τον ίδιο σκοπό και λόγο και με τις ίδιες ευχές. Και, η μάνα τέλειωνε με θυμιάτισμα...
... Εξω, χιόνιζε αδιάκοπα, κάπου κάπου περνούσαν από την αυλή κανένας κοκκινογκούσης και καμιά καρδερίνα ή κότσυφας αναζητώντας τροφή. Ο τάβλες με την βοήθεια των μεγαλύτερων κοριτσιών γέμισαν με λαήνια κοκκινέλι (από το δικό μας αμπέλι, δεν τα ξέραμε τα σφραγιστά τότε), ταψιά από τσιγαρίδες και τηγανιές και Χριστόψωμα.
... Ο πατέρας μου άνοιξε το φαγοπότι με την προσευχή και τις ευχές σε όλους. Ο Ρ/Σ της 8ης Μεραρχίας Ιωαννίνων έπαιζε ωραία τραγούδια της τάβλας και πού και πού κάποιο λαϊκό. Τα κουτάλια ακουγόντουσαν σαν να ήταν μια μικρή ορχήστρα από χάλκινα.
...Υστερα η μάννα με τη βοήθεια των ανεψιών της (την αγαπούσαν πολύ γιατί δεν είχαν και τη μεγάλη διαφορά ηλικίας), μάζεψαν τα πιάτα της σούπας και έβαλαν πάλι πήλινα αλλά ρηχά αυτή τη φορά. Εφεραν και γέμισαν τις τάβλες με πήλινες πιατέλες με τσιγαρίδες, τηγανιές, ψαρονέφρια με πράσσο και πατάτες και φέτα πρόβεια. Ξαναγέμισαν τα λαήνια με το ωραίο δικό μας κρασί.
..Και, νά! ο παππούς μου Σκρέκας- βλέποντας την πρωτότοκή του ‘την βοσκοπούλα’ με τα εγγόνια του στο δικό τους σπίτι- μεράκλωσε και άρχισε να τραγουδά πολύ ωραία (τραγουδούσε, ακόμη, και στους γάμους και στα πανηγύρια) με το σιγουντάρισμα του Λάμπρου (τον ζηλεύαμε όλοι οι μικροί γιατί τραγουδούσε ωραία) ένα ωραίο τραγούδι της τάβλας:
...Και, εκεί που χορεύαμε, βλέπουμε τη γιαγιά Θεοπούλα, να σηκώνεται, στητή και περήφανη, να χορεύει αργόσυρτα, μα με πολύ καημό και καμάρι, δεν την είχα δεί ποτέ να χορεύει, δεν μπορώ να σας περιγράψω τη συγκίνηση και το κλάμα όλων, σηκωθήκαμε όλοι και βαράγαμε παλαμάκια (ήταν 10 χρόνια, που σκοτώσανε τον παππού, και, σίγουρα ο Λιούλιος, στο μυαλό της, ήταν ο παππούς μου Τάσος και τα παιδιά του Γιώργος και Κώστας-ο πατέρας μου, και αυτά φανταζότανε η μανιά μου, το κατάλαβα 63 χρόνια μετά ακούγοντας αυτό το τραγούδι, όταν έχασα τον Κωνσταντίνο μου και μου έμεινε μόνο ο Γιώργος).
...Αυτά ήταν τα Χριστούγεννα του 1953/54, ημέρα Παρασκευή.
Από τότε γιόρτασα πολλές φορές τα Χριστούγεννα (πάνω από 65), σε πάνω από 20 σπίτια και 15 πόλεις και πέντε χώρες.
Ωστόσο, ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν έζησα τόσο: ευτυχισμένα, οικογενειακά, χαρούμενα, χορτάτα, ολοκληρωμένα Χριστούγεννα!
ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν έκανα ΤΕΤΟΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!
Ολόκληρο το κείμενο εδώ:
...Μπαίνοντας στο σπίτι, ο πατέρας έρριξε ένα μεγάλο κλαρί πουρνάρι στα τζάκια που έκαιγαν και με τον χαρακτηριστικό ήχο, το πριτσάλισμα, έκανε τις ανάλογες παραδοσιακές ευχές, έπαιρνε και έρριχνε μια χούφτα σπούρνη (στάχτη): σπούρνη τα πουλιά, τ' αρνάκια, γαμπροί, νύφες, εγγόνια, στάρια, κριθάρια, καλαμπόκια και το καθιερωμένο αλάτι στη θράκα για τον ίδιο σκοπό και λόγο και με τις ίδιες ευχές. Και, η μάνα τέλειωνε με θυμιάτισμα...
... Εξω, χιόνιζε αδιάκοπα, κάπου κάπου περνούσαν από την αυλή κανένας κοκκινογκούσης και καμιά καρδερίνα ή κότσυφας αναζητώντας τροφή. Ο τάβλες με την βοήθεια των μεγαλύτερων κοριτσιών γέμισαν με λαήνια κοκκινέλι (από το δικό μας αμπέλι, δεν τα ξέραμε τα σφραγιστά τότε), ταψιά από τσιγαρίδες και τηγανιές και Χριστόψωμα.
... Ο πατέρας μου άνοιξε το φαγοπότι με την προσευχή και τις ευχές σε όλους. Ο Ρ/Σ της 8ης Μεραρχίας Ιωαννίνων έπαιζε ωραία τραγούδια της τάβλας και πού και πού κάποιο λαϊκό. Τα κουτάλια ακουγόντουσαν σαν να ήταν μια μικρή ορχήστρα από χάλκινα.
...Υστερα η μάννα με τη βοήθεια των ανεψιών της (την αγαπούσαν πολύ γιατί δεν είχαν και τη μεγάλη διαφορά ηλικίας), μάζεψαν τα πιάτα της σούπας και έβαλαν πάλι πήλινα αλλά ρηχά αυτή τη φορά. Εφεραν και γέμισαν τις τάβλες με πήλινες πιατέλες με τσιγαρίδες, τηγανιές, ψαρονέφρια με πράσσο και πατάτες και φέτα πρόβεια. Ξαναγέμισαν τα λαήνια με το ωραίο δικό μας κρασί.
..Και, νά! ο παππούς μου Σκρέκας- βλέποντας την πρωτότοκή του ‘την βοσκοπούλα’ με τα εγγόνια του στο δικό τους σπίτι- μεράκλωσε και άρχισε να τραγουδά πολύ ωραία (τραγουδούσε, ακόμη, και στους γάμους και στα πανηγύρια) με το σιγουντάρισμα του Λάμπρου (τον ζηλεύαμε όλοι οι μικροί γιατί τραγουδούσε ωραία) ένα ωραίο τραγούδι της τάβλας:
...Και, εκεί που χορεύαμε, βλέπουμε τη γιαγιά Θεοπούλα, να σηκώνεται, στητή και περήφανη, να χορεύει αργόσυρτα, μα με πολύ καημό και καμάρι, δεν την είχα δεί ποτέ να χορεύει, δεν μπορώ να σας περιγράψω τη συγκίνηση και το κλάμα όλων, σηκωθήκαμε όλοι και βαράγαμε παλαμάκια (ήταν 10 χρόνια, που σκοτώσανε τον παππού, και, σίγουρα ο Λιούλιος, στο μυαλό της, ήταν ο παππούς μου Τάσος και τα παιδιά του Γιώργος και Κώστας-ο πατέρας μου, και αυτά φανταζότανε η μανιά μου, το κατάλαβα 63 χρόνια μετά ακούγοντας αυτό το τραγούδι, όταν έχασα τον Κωνσταντίνο μου και μου έμεινε μόνο ο Γιώργος).
...Αυτά ήταν τα Χριστούγεννα του 1953/54, ημέρα Παρασκευή.
Από τότε γιόρτασα πολλές φορές τα Χριστούγεννα (πάνω από 65), σε πάνω από 20 σπίτια και 15 πόλεις και πέντε χώρες.
Ωστόσο, ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν έζησα τόσο: ευτυχισμένα, οικογενειακά, χαρούμενα, χορτάτα, ολοκληρωμένα Χριστούγεννα!
ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν έκανα ΤΕΤΟΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!