'Alice in Wonderland' , Lewis Carroll

Μια φορά κι ένα καιρό πριν από 150 χρόνια ένα κοριτσάκι πέφτει σε μια λαγουδότρυπα, περνάει από ένα καθρέφτη, γνωρίζει ένα γάτο με μαγικές ιδιότητες και ακούει τις συμβουλές μιας κάμπιας που μιλάει και καπνίζει νωχελικά ένα τσιμπούκι. Τραπουλόχαρτα παρελαύνουν τρέμοντας μπροστά στην όψη μιας Ντάμας κούπας, της βασίλισσας που συνεχώς απειλεί και κραυγάζει «Κόψτε του το κεφάλι».

Η Αλίκη αποδέχεται το ταξίδι μέσα στη φανταστική της χώρα, δοκιμάζει χωρίς δισταγμό, με τη χαρά που θα είχε κανείς δαγκώνοντας τον απαγορευμένο καρπό. Μικραίνει, μεγαλώνει, ανεξέλεγκτα πάντα, αντιμέτωπη με πλάσματα – πλευρές του εαυτού της ίσως – που της απευθύνουν το λόγο με επιχειρήματα και λόγια απολύτως παράλογα. Όμως παράλογη είναι και η ζωή κάτω από τις επιστρώσεις, το βαρύ καμουφλάζ που δημιουργούμε οι άνθρωποι προκειμένου να επιβιώνουμε.

Η Αλίκη είμαστε εμείς… η Αλίκη πρέπει να ορίσει εξ’ αρχής τον εαυτό της, την προσωπικότητά της, να μη χάσει τη διαφορετικότητά της ή την «περισσοτερότητά» της – καταπώς μας θυμίζει η Κάμπια.

Μας διδάσκει πως η κάθε μέρα αν το επιλέξεις μπορεί να είναι διαφορετική. Μας διδάσκει πως δεν έχει νόημα να ασχολείσαι σήμερα με το “χθες” γιατί πολύ απλά δεν είσαι ο άνθρωπος που ήταν “χθες”.

Welcome to Wonderland!