filmov
tv
ΠΛΗΓΩΜΕΝΗ ΑΓΑΠΗ 💖 #viralvideo #newsong #skaitvgr #αγάπη
Показать описание
Άνθρωποι μόνοι, πληγωμένοι παντού τριγύρω. Άνθρωποι χωρίς συντροφιά, χωρίς συμπαράσταση, αγάπη κι αγκαλιά. Μια ζεστή αγκαλιά και μια γλυκιά κουβέντα που τόσο έχουμε ανάγκη όλοι μας. Άνθρωποι που ζούμε μόνοι, παρέα με τον εαυτό μας και μόνο και δεν μπορούμε να νιώσουμε την ευτυχία. Που το πρόσωπο μας δε λάμπει από χαρά, αλλά κοιτάζει το άπειρο με μια απίστευτη μελαγχολία κι απογοήτευση. Που νιώθουμε πως κανένας δεν πρόκειται να μας καταλάβει και να μας αγαπήσει πραγματικά.
Δε λέω, όλοι έχουμε τα ‘’ψυχολογικά’’ μας. Κάθε πόρτα και καρφί που λένε. Η δική σου μαμά αδιάφορη, η δική μου κλέφτρα, του παραδίπλα ο πατέρας αλκοολικός ή εξαφανισμένος και της παραδίπλα η μάνα κονσομασιόν!
Kουβαλώντας αυτά τα βιώματα προσπαθεί, ο καθένας όπως μπορεί, να τα βγάλει πέρα και να γίνει δυνατός.Όμως τελικά, φτάνουμε στο σημείο, αντί να προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε το εαυτό μας, να τον γνωρίσουμε και νʾ αφήσουμε και τον άλλον να μας γνωρίσει, να στήνουμε τεράστια τείχη όπου κανένας δεν μπορεί να περάσει, μένοντας (και καλά) στην ασφάλεια, πως έτσι δεν πρόκειται να πληγωθούμε ξανά.
Βλέπουμε την αγάπη να περνάει από δίπλα μας κι εμείς κλείνουμε τα μάτια. Άνθρωποι προσπαθούν να μας αγκαλιάσουν κι εμείς καμπουριάζουμε το σώμα μας μην τυχόν κι η ζέστη τους αγγίξει την ψυχή μας. Προσπαθούμε τόσο πολύ να θωρακίσουμε τον εαυτό μας, με αποτέλεσμα να φτάνουμε στο άλλο άκρο, να γινόμαστε ρομπότ, κρύα πλάσματα, χωρίς συναισθήματα και χωρίς ίχνος συμπόνιας.
Γινόμαστε εγωιστές ζητώντας συνεχώς επιβεβαίωση από τους άλλους. Ζητάμε να πάρουμε και να πάρουμε και να πάρουμε, και χόρταση δεν έχουμε. Κι όταν ο άλλος κουράζεται να δίνει, με μεγάλη ευκολία τον κατηγορούμε πως δεν άντεξε, πως εκείνος φταίει για όλα και φεύγουμε.
Δε λέω, όλοι έχουμε τα ‘’ψυχολογικά’’ μας. Κάθε πόρτα και καρφί που λένε. Η δική σου μαμά αδιάφορη, η δική μου κλέφτρα, του παραδίπλα ο πατέρας αλκοολικός ή εξαφανισμένος και της παραδίπλα η μάνα κονσομασιόν!
Kουβαλώντας αυτά τα βιώματα προσπαθεί, ο καθένας όπως μπορεί, να τα βγάλει πέρα και να γίνει δυνατός.Όμως τελικά, φτάνουμε στο σημείο, αντί να προσπαθούμε να ευχαριστήσουμε το εαυτό μας, να τον γνωρίσουμε και νʾ αφήσουμε και τον άλλον να μας γνωρίσει, να στήνουμε τεράστια τείχη όπου κανένας δεν μπορεί να περάσει, μένοντας (και καλά) στην ασφάλεια, πως έτσι δεν πρόκειται να πληγωθούμε ξανά.
Βλέπουμε την αγάπη να περνάει από δίπλα μας κι εμείς κλείνουμε τα μάτια. Άνθρωποι προσπαθούν να μας αγκαλιάσουν κι εμείς καμπουριάζουμε το σώμα μας μην τυχόν κι η ζέστη τους αγγίξει την ψυχή μας. Προσπαθούμε τόσο πολύ να θωρακίσουμε τον εαυτό μας, με αποτέλεσμα να φτάνουμε στο άλλο άκρο, να γινόμαστε ρομπότ, κρύα πλάσματα, χωρίς συναισθήματα και χωρίς ίχνος συμπόνιας.
Γινόμαστε εγωιστές ζητώντας συνεχώς επιβεβαίωση από τους άλλους. Ζητάμε να πάρουμε και να πάρουμε και να πάρουμε, και χόρταση δεν έχουμε. Κι όταν ο άλλος κουράζεται να δίνει, με μεγάλη ευκολία τον κατηγορούμε πως δεν άντεξε, πως εκείνος φταίει για όλα και φεύγουμε.
Комментарии