José María Cano - HIJO DE LA LUNA,(Ο γιος του φεγγαριού) - Montserrat Caballé

Показать описание

Κάποτε μια τσιγγάνα ζούσε μόνη. Είχε ανάγκη από συντροφιά και αγάπη. Κάθε νύχτα σήκωνε τα χέρια στο φεγγάρι. Κλαίγοντας παρακαλούσε τη Σελήνη να στείλει μια αγάπη, από ίδιο τσιγγάνικο αίμα πριν αυτή χαθεί και ο Ήλιος ανατείλει. Έτσι περνούσαν τα βράδια. Μα μια νυχτιά που δεν ήταν σαν τις άλλες, η Σελήνη της χάρισε τη συντροφιά, μα όχι χωρίς αντάλλαγμα.

- "Για μένα θέλω το δικό σου γιο”.
- “Ω, Σελήνη, θέλεις να γίνεις μάνα, μα δεν έχεις κάποιον να σ΄ αγαπά και να σε κάνει γυναίκα. Πες μου τι να το κάνεις εσύ, εκεί ψηλά, πάντα αστραφτερή, χωρίς σύντροφο, ένα γήινο αγόρι;”
Από συντροφιά μελαχρινού τσιγγάνου ήλθε στον κόσμο ένα αγόρι με γκρίζα μάτια και δέρμα λευκό σα χιόνι. “Δεν έχει αίμα τσιγγάνικο τέτοιο παιδί, δεν είναι γύφτου γιος, παρά παιδί μιας άπιστης γυναίκας” ουρλιάζει ο πατέρας και κρατώντας σφιχτά το μαχαίρι της παίρνει τη ζωή. Κι ύστερα αφήνει μόνο το αγόρι πάνω στο βουνό για να πεθάνει. Μα ο τσιγγάνος δεν ξέρει κι άθελά του εκπληρώνει την ευχή. Η Σελήνη είναι η μάνα. Κι από τότε, τις νύχτες που το αγόρι γελάει, η Σελήνη γεμίζει φως και το σκορπά στην πλάση. Κι όταν το αγόρι κλαίει η Σελήνη σβήνει. Κι άλλοτε πάλι γίνεται κούνια για να το κοιμίσει.

Είναι ένας από τους δεκάδες μύθους που έπλασε ο νους του ανθρώπου για το φεγγάρι και τα μυστήρια που περιβάλλουν αυτό το πανέμορφο ουράνιο σώμα. Ένας μύθος, που στην πράξη περιγράφει τις φάσεις της Σελήνης.

Στίχοι - μουσική: José María Cano (Mecano)
Ερμηνεία : Monserrat Caballe 1994

Lyrics - Music: José María Cano
First edition: Mecano (Album: Entre el cielo y el suelo - 1986)

Tonto el que no entienda
cuenta una leyenda,
que una hembra gitana
conjuro a la luna hasta el amanecer.
Llorando pedia
al llegar el dia
desposar un cale.

-Tendras a tu hombre,piel morena
-desde el cielo hablo la luna llena-,
pero a cambio quiero
el hijo primero
que le engendres a el.
Que quien su hijo inmola
para no estar sola
poco le iba a querer.

-Luna, quieres ser madre
y no encuentras querer
que te haga mujer.
Dime, luna de plata,
que pretendes hacer
con un nino de piel.
Ah, ah, hijo de la luna!

De padre canela nacio un nino
blanco como el lomo de un armino,
con los ojos grises
en vez de aceituna
nino albino de luna.
-Maldita su estampa!
Este hijo es de un payo,
y yo no me lo cayo!

-Luna, quieres ser madre
y no encuentras querer
que te haga mujer.
Dime, luna de plata,
que pretendes hacer
con un nino de piel.
Ah, ah, hijo de la luna!

Gitano, al creerse deshonrado,
se fue a su mujer, cuchillo en mano:
-De quien es el hijo?
Me has enganado fijo!
...y de muerte la hirio.
Luego se hizo al monte
con el nino en brazos
y alli le abandono.

-Luna, quieres ser madre
y no encuentras querer
que te haga mujer.
Dime, luna de plata,
que pretendes hacer
con un nino de piel.
Ah, ah, hijo de la luna!

Y en las noches que haya luna llena,
sera porque el nino este de buenas.
Y si el nino llora,
menguara la luna
para hacerle una cuna.
Y si el nino llora,
menguara la luna
para hacerle una cuna.
Hijo de la Luna.

Της Σελήνης γιός

Ήταν μια φορά
λέγανε παλιά,
γύφτισσα γυναίκα
κι όλη νύχτα ξόρκια
έριχνε στη Σελήνη

Κλαίγοντας ζητούσε
πριν ο Ήλιος βγει
γύφτο να παντρευτεί

«Θα τον κάνεις άντρα
τον μελαχρινό»
είπε η Σελήνη
απ’ τον ουρανό
«μα για μένα θέλω
τον δικό σου γιό
που από κείνον θα ρθεί.
Αν το γιό σου δίνεις
μόνη να μη μείνεις
δε θα τον κλάψεις και πολύ».

Θες μητέρα να γίνεις
κι εραστή δεν μπορείς αχ Σελήνη να βρεις
ασημένια Σελήνη
έναν σάρκινο γιό
τί τον θές, σε ρωτώ
της Σελήνης γιό

Από άντρα μπρούντζο
βγήκε αγόρι
άσπρο σαν αστέρι
σαν το χιόνι
με δυό μάτια γκρί
γκρίζα αντί λαδί
παιδί της Σελήνης λευκό

«Τι φριχτό σημάδι!
γύφτου γιός δεν μοιάζει
και παντού θα το πω!»

Θες μητέρα να γίνεις
κι εραστή δεν μπορείς αχ Σελήνη να βρεις
ασημένια Σελήνη
έναν σάρκινο γιό
τί τον θές, σε ρωτώ
της Σελήνης γιό

Έξαλλος ο γύφτος, που δεν ξέρει
σφίγγει το μαχαίρι του στο χέρι
«τίνος είναι ο γιός;
άπιστης μητρός»
λέει, και την σκοτώνει
Το παιδί αφήνει
πάνω στο βουνό
έρμο και μοναχό.

Θες μητέρα να γίνεις
κι εραστή δεν μπορείς αχ Σελήνη να βρεις
ασημένια Σελήνη
έναν σάρκινο γιό
τί τον θές, σε ρωτώ
της Σελήνης γιό

Κι έτσι κάθε νύχτα
που γελάει
στρογγυλή η Σελήνη
φως σκορπάει
κι αν το αγόρι κλαίει
η Σελήνη αδειάζει
κούνια για να τού φτιάξει
κι αν το αγόρι κλαίει
γίνεται η Σελήνη
κούνια να το κοιμίσει.