Στέφανος Κορκολής & Σοφία Μανουσάκη - Μέρα Μαγιού - Official Audio Release

Buy/Stream here:

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος

Ο «Επιτάφιος», στον μισό αιώνα της ύπαρξής του, είχε την ευτυχία να τον τραγουδήσουν μεγάλοι τραγουδιστές. Δηλαδή να τον ερμηνεύσουν σωστά. Όμως ακούγοντάς τον «Επιτάφιο» του Στέφανου Κορκολή και της Σοφίας Μανουσάκη, ανακάλυψα ένα καινούριο έργο. Δηλαδή βρέθηκα μπροστά σε μια αναδημιουργία του έργου. Αυτή η αποκάλυψη είχε να κάνει με τον άγνωστο έως σήμερα σκληρό χαρακτήρα του έργου, που είναι ένας άκρατος διονυσιασμός και μια δραματική διαμαρτυρία μπροστά στο φαινόμενο του θανάτου, όπως ακριβώς τον βιώνει η τραγική μάνα, η μήτρα της ζωής. Ζωή και Θάνατος αντιπαλεύουν δημιουργώντας ηχητικούς σεισμούς στα όρια της αντοχής του ανθρώπινου πόνου.
Ομολογώ ότι η ακρόαση αυτού του αναγεννημένου «Επιτάφιου» με συγκλόνισε. Η Σ. Μανουσάκη ήταν για μένα μια καινούρια μεγάλη αποκάλυψη. Τόσο φωνητικά όσο και ερμηνευτικά. Δείχνει ότι συνέλαβε απολύτως την ιδιοφυή ερμηνευτική σύλληψη του Σ. Κορκολή, ο οποίος με ένα πιάνο δημιουργεί ένα μουσικό - ηχητικό Σύμπαν, αποτέλεσμα μιας μεγάλης συμφωνικής ορχήστρας με τα χιλιάδες χρώματα και ρυθμούς. Και κυρίως με αυτές τις κάθετες δωρικές ηχητικές συγχορδίες που με φέρνουν τόσο κοντά, μιας και αποτελούν το προσωπικό μου στίγμα στη σύνθεση και ερμηνεία της μουσικής.
Τους ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά.

Αθήνα, 2.10.2019

Μίκης Θεοδωράκης

Διασκευές για πιάνο-φωνή: Στέφανος Κορκολής

Ερμηνεία: Σοφία Μανουσάκη
Πιάνο: Στέφανος Κορκολής
Ηχοληψία: Ανδρέας Γεωργαλής
Mastering: Athens mastering / Ανέστης Ψαραδάκος
Φωτογραφίες εξωφύλλου
© VaGGiNet/ EvaGGelia Thomakou

"Η ηχογράφηση-ντοκουμέντο, έγινε κατά την διάρκεια συναυλία στο Παττίχειο θέατρο Λεμεσού, στις 22 Απριλίου του 2019, σε στερεοφωνική εγγραφή χωρίς καμία περαιτέρω ηχητική επεξεργασία, κατόπιν προτροπής του ίδιου του συνθέτη"

Ευχαριστούμε
τον Βάσο Αργυρίδη,
το Παττίχειο Δημοτικό θέατρο Λεμεσού,
και τον Μάριο Παπαδόπουλο

Στίχοι/Lyrics:
Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη γιε που αγάπαγες
κι ανέβαινες απάνω
Στο λιακωτό και κοίταζες
και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης
Και μου ιστορούσες με φωνή
γλυκιά ζεστή κι αντρίκεια
τόσα όσα μήτε του γιαλού
δεν φτάνουν τα χαλίκια
Και μου 'λεγες πως όλ' αυτά
τα ωραία θα 'ν' δικά μας
και τώρα εσβήστης κι έσβησε
το φέγγος κι η φωτιά μας

ENTER THE PANIK WORLD