Επίλογος

…του είπανε «δεν θέλουμε να ζεις,
το βάρος σου δεν θέλουμε στις πλάτες,
μακάρι ας μη γεννιόσουνα ποτέ, ποτέ
και ίδιο αίμα να μην έρρεε στις φλέβες,
εμείς κοίτα προκόψαμε και έχουμε σειρά
κι εσύ πορεύτηκες σα να ’σουνα τσιγγάνος,
εμείς χωράφια, αμάξια, σπίτια και λεφτά
κι εσύ απένταρος, παντού αποτυχημένος!

Πέθανε, μας ντροπιάζεις ακόμα και που ζεις,
έτσι που σκέφτεσαι αλλιώτικα απ’ όλους,
που κάνεις ότι θέλεις ναι και που αντέχεις
και μ’ όσα σου ’τυχαν δεν έσκυψες κεφάλι,
που ’χεις το θράσος μέσ’ τα μαύρα σου τα χάλια,
να ζεις περήφανος αντί να γονατίζεις σαν εμάς
και να ρουφάς ότι όμορφο χαρίζει γύρω η ζωή
και να ερωτεύεσαι ακόμα, ναι, ω τι ντροπή»!!! …

Ένα χαμόγελο πικρό ξεπρόβαλλε στα χείλη
και δυο βαλίτσες μαύρες φόρτωσε το βιος του,
μπροστά του ο δρόμος ήταν πλέον ανοιχτός
κι οι αυταπάτες για τους άλλους γκρεμισμένες,
έτσι είναι αυτά, πικραίνουν πάντα και πονάνε,
μα στη ζωή υπάρχουν δυο λογιών ανθρώποι,

… κείνοι που καθημερινά πεθαίνουν για να ζήσουν
κι αυτοί που ζούνε καθημερινά για να πεθάνουν! …

Τρίτη, 3 Ιουλίου 2018 / 5:39 - 6:57 μμ
_____________________________________