Η ΕΛΠΙΔΑ

ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΠΑΝΑΓΙΟΤΟΠΟΥΛΟΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΝΙΚΟΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ
ΜΟΥΣΙΚΗ ΛΟΥΚΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Η δακρυσμένη Ελπίδα.

Μια δυο μέρες μετά την πλημμύρα της 10ης Νοεμβρίου 2020 στα Μάλια.
H Ελπίδα, μπροστά στην εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου συνομιλεί με κάποιο νέο. «Πες του, όπως είπαμε και να κάνει γρήγορα», λέει. Είναι βουρκωμένη. Δάκρυα τρέχουν από τα μάτια της, χωρίς να συνοδεύονται από λυγμό ή κάποια σύσπαση του προσώπου. Τα σκουπίζει, απαλά, με την παλάμη της.
Τη ρωτώ: «Γιατί κλαις, Ελπίδα; Συμβαίνει κάτι; Φταίει κάτι;» Με κοιτά, φευγαλέα. Ύστερα, δείχνοντας με το χέρι, ολόγυρα, λέει: «Όλο αυτό φταίει. Δες! Κοίτα!» Κοιτάζω γύρω. Η περιοχή μοιάζει βομβαρδισμένη. Αυτοκίνητα αναποδογυρισμένα, λάσπες, άνθρωποι ανάστατοι καθαρίζουν το δρόμο και τα πλημμυρισμένα σπίτια. Εκείνη προχωρά μέσα στο πλήθος. Βοηθά όπως και όποιον μπορεί. Γύρω της, άνδρες και προπαντός γυναίκες, πολλές γυναίκες εργάζονται, πυρετωδώς.
Μιλώ στο συνομιλητή της: «Έκλαιγε!» του λέω.
Εκείνος, χωρίς στόμφο, λέει, απλά : «Ξέρεις πόσες ώρες ασχολείται με αυτό το θέμα; Βλέπεις, τι γίνεται. Πώς να μη δακρύσει; Πως να αντέξει ο άνθρωπος, μπροστά σε τόση δυστυχία; Πώς να μη λυγίσει;»
Τη θυμήθηκα! Πρωτοστατούσε στη μετακόμιση κάποιου ζευγαριού ηλικιωμένων, που δεν μπορούσε, λόγω της πλημμύρας, να μένει στο, ακατάλληλο πια για διαμονή, σπίτι του.
Αυτή η κυρία, «η δακρυσμένη Ελπίδα» όπως την αποκάλεσα, είναι από εκείνους που διακρίθηκαν, εκείνες τις ημέρες. Θα τη θυμάμαι, μπροστά στην εκκλησία του «Αγίου Νεκτάριου και της Παναγίας» να παλεύει, μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο, ενάντια στη δυστυχία που έφερε η καταιγίδα. Την Ελπίδα που δεν έκλαιγε, δυνατά, γοερά ή επιδεικτικά, μόνο, ήσυχα, σεμνά και διακριτικά κι ύστερα έσπευσε να συμπαρασταθεί, να βοηθήσει. Την εικόνα αυτή, το βουβό κλάμα της θα το κρατήσω, για καιρό ή για πάντα, στην καρδιά και την ψυχή μου, σαν άσβεστη μνήμη. Την Ελπίδα, που στο πρόσωπό της βλέπω τη Μαλιώτισα γυναίκα που αγωνίζονταν να ξαναφέρει το σπιτικό και τον τόπο της σε τάξη.
Με το κείμενο ετούτο, αυτήν τιμώ. Τη Μαλιώτισα γυναίκα, και την ελπίδα που με τη στάση της δημιούργησε, μέσα σ’ αυτό το σκηνικό απογοήτευσης και καταστροφής. Όλες, όσες έσπευσαν να βοηθήσουν, αδιάκριτα, γείτονες, φίλους, συγγενείς και αγνώστους.
Γυναίκες των Μαλίων!
Για την εικόνα που παρουσιάσατε, τη βοήθεια που προσφέρατε, τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη που επιδείξατε, για το παράδειγμα που δώσατε και που το είχαμε ανάγκη, ευχαριστούμε!
Γυναίκες των Μαλίων, σας ευχαριστούμε!