' ΞΑΝΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ' ------ Ποίημα και Απαγγελία: Δημήτρης Βίκτωρ

Ξανά στην πόλη

Την πόλη μου ρεμβάζω από ψηλά και συλλογιέμαι
πόσο μικρά και ταπεινά τα καταφύγια των ανθρώπων δείχνουν.
Τι μακρινοί κι αδιάφοροι οι πόνοι των δυστυχισμένων είναι
καθώς και πόσο ανούσιες των τυχερών οι ευτυχίες.

Και των ερώτων οι μαγείες ασήμαντες μοιάζουν κι αυτές.
Απώλειες, χαρές, ξεφαντώματα, όλα κουραστικά στη σκέψη
μέσα στην επανάληψη και την απελπισία.

Τέχνες, ελπίδας όνειρα νωπά στο μαρασμό αναπαυμένα
σβησμένα μακριά στων δρόμων τις βουές και τους θορύβους.

Ας εστιάσω πιο κοντά σ’ ένα απ’ τα πολλά τα σπίτια
να φανταστώ τι να συμβαίνει τώρα εκεί – έρωτας, γέννα, θάνατος
ή μήπως παίρνεται οδυνηρά απόφαση για χωρισμό μεγάλη;

Μα από τη σκέψη την πολλή ξεχάστηκα, ζαλίστηκα
νυχτώνει και φανήκανε τα πρώτα λίγα φώτα
και με καλούν ειρωνικά, να πάω ξανά στην πόλη.

Δημήτρης Βίκτωρ
Μάιος- 2013