Αγάπη

Είναι οι μέρες μου αλλόκοτες
και τραγικές,
μα δεν χάνω το κουράγιο μου
στις συμφορές,
πάντα υπάρχει λίγος χώρος
για να σ’ αγαπώ,
το φεγγάρι να κοιτάζω
και να λαχταρώ,
στο στρώμα σου, ν’ αναπαυθούμε!

Τι μυστήριο μεγάλο η αγάπη σου,
που τυλίγει σαν ομίχλη
την απάτη σου
και την κρύβει από του Ήλιου,
την λαμπρή ματιά,
μην τυχόν φανεί η γύμνια σου
κι απ’ την ντροπή σου,
μήπως μου κρυφτείς για πάντα,
μιας κι ανάξιά μου! …

Μα εμένα δεν με νοιάζει
που ’σαι απατηλή,
μου αρκεί η ομορφιά σου,
η λάγνα σου ηδονή,
κι αφού είν’ ο έρωτάς μου
«τόκος ἐν καλῷ»,
μες στην μήτρα της ψυχής σου
θέλω να γεννήσω,
έναν γιο μου, το εγώ μου!

Τι μυστήριο μεγάλο η αγάπη σου,
πόσο θέλω να πλαγιάσω
στο κρεβάτι σου,
να σ’ οργώσω όλο το βράδυ
μ’ αρετή, στοργή,
να μερώσω το κορμί σου
κι αγιασμένη γη μου,
με τον έρωτα καρπό μου,
τον Ήλιο ν’ αντικρύζεις,

για πάντα αγάπη μου! …

Τρίτη, 29 Σεπτεμβρίου 2020 / 4:53 - 6:37 πμ

420