Μοίρα

Στης Μοίρας μου τον αργαλειό, ξεπλέκω το υφάδι,
να μην τελέψει πριν σε βρω, στης Άνοιξης το χάδι.
Κόβω τους κόμπους με σουγιά, χάρισμα της αγάπης
και το στημόνι του φονιά, με τη χαρά πως θα ’ρθεις!

Κρύβομαι στο βασιλικό, πριν να ξυπνήσει η Μοίρα
και στη δροσιά του τραγουδώ, με ούτι και με λύρα:
«Κόρη του Ήλιου και της Γης, του λογισμού κυρά μου,
λευκό αστέρι της αυγής, φώλιασε στην καρδιά μου»!

Ξυπνά η Μοίρα και μετρά, της λείπουνε οι κόμποι,
βλέπει κοψίδια και γελά και σφίγγει το στημόνι.
«Καημένε τι κι αν το ’κοψες, πάλι θα το υφάνω,
μα στο υφάδι με κλωστές, την πίκρα σου θα γιάνω»!

«Αρχόντισσα σ’ ευχαριστώ, το γέλιο σου γλυκάδι,
συγχώρα με που ξενυχτώ και σου χαλώ το υφάδι.
Δεν είναι κρίμα να χαθώ, αφ’ όπου να ’ναι φτάνει
και την ψυχή της θα χαρώ κι η πίκρα μου θα γιάνει»;! …

Ποιητική συλλογή: Ριμανθός / Στο Γλαροπάτι
Δευτέρα, 12 Μαρτίου 2012 / 5:41 - 6:35 μμ
____________________________________________