Τίποτα...

Ποίηση ΜΑΡΙΑ ΓΑΣΠΑΡΑΤΟΥ

Τίποτα δεν υπάρχει πίσω.
Στέρεψαν οι πηγές
και τα ποτάμια των άγουρων ονείρων
χύθηκαν όλα σε μιας μοιραίας άρνησης τη θάλασσα.

Σε κάτι αδύναμες φωτιές
έσβησαν νικημένες κι οι τελευταίες φλόγες.
Άνθρωποι που έγιναν σκιές, ακίνητες μορφές, χαμόγελα πετρωμένα.
Χέρια που δε μπορούν ν' αγγίξουν πια.
Βλέμματα άψυχα σε παλιές φωτογραφίες ό,τι έμεινε.

Τίποτα δεν υπάρχει πίσω
πέρα από μιας μικρής ζωής τους χειμώνες.
Στο παλιό λιμάνι, στην παλιά παραλία, στη στολισμένη πλατεία
ψυχρός ο Βαρδάρης σβήνει τα ίχνη μου...
κι έπειτα φτάνει ως εδώ.
Στο παγωμένο χάδι του πληγώνεται η νύχτα.