filmov
tv
097 Lędzianie, Lęchowie, Lasi: zanim Słowian lechickich nazwano Polakami
Показать описание
Bezpośrednio po męczeńskiej śmierci św. Wojciecha w 997 r., jeszcze przed zjazdem gnieźnieńskim w 1000 r., kiedy to Bolesław Chrobry został zapewne wyniesiony do godności współcesarza rzymskiego przez Ottona III, elity państwa na Słowiańszczyźnie, podjęły w chrześcijańskiej Europie akcję promocji nazwy dla tego rosnącego w siłę państwa. Jego mieszkańcy mieli być odtąd znani jako Palanie, Polanie, z czasem Polacy. Od nazwy tej bez trudu urobiono łacińską nazwę kraju: Palania, Polania, Polonia, nazwa w języku słowiańskim powstała od przymiotnika etnicznego „polski” jako Polska ziemia, Polsko.
Przez kolejne wieki nazwa ta miała identyfikować mieszkańców państwa, gdzie rządziła dynastia polska, od XVI wieku zwana piastowską, oraz wiernych prowincji kościelnej utworzonej w 1000 r. ze stolicą w Gnieźnie, której poddane były diecezje biskupie o zmiennej liczbie i zmiennych granicach. Nazwa ta rozpowszechniła się zatem przede wszystkim w kierunku zachodnim i południowo-zachodnim, w kręgach łacińskiego chrześcijaństwa, ujętego w uniwersalistyczny system władzy cesarskiej i papieskiej.
Natomiast wśród północnych, wschodnich i południowo-wschodnich sąsiadów Polski nazwa ta rozpowszechniała się z trudem, w późniejszym okresie, lub też w ogóle nie została oficjalnie zaakceptowana. Stało się tak dlatego, że w językach tych ludów istniał już inny desygnat na określenie kraju i jego mieszkańców, zanim w roku 998 i 999 rozpoczęła się akcja promocyjna nazw Polanin – Polonia. Inaczej niż dla Europy Zachodniej, której w opisie świata przez długie wieki wystarczał termin ogólny Słowianie – Słowiańszczyzna i gdzie do wyjątków należały takie osoby jak tzw. Geograf Bawarski, które chciały przeniknąć do Słowiańszczyzny i wniknąć w jej wewnętrzną strukturę, dla mieszkańców Europy Środkowej i Wschodniej od samego początku istniała konieczność wyodrębniania poszczególnych regionów tejże Słowiańszczyzny, ponieważ albo sami byli częścią świata słowiańskiego, albo sąsiadowali z jakimiś jej częściami i racją politycznego bytu było orientowanie się w tym świecie.
Ci wszyscy mieszkańcy Europy Środkowej i Wschodniej używali na określenie mieszkańców ziem polskich nazwy – Lędzianie lub formy skróconej, zgrubiałej i poufałej zarazem Lę(d)chowie, Lęchowie, a od XI wieku Lechowie, Lachowie.
#średniowiecze #historiapolski #słowianie #polacy #lędzianie #lachowie #lasi #rusowie #konstantynporfirogeneta #josippon #nestor #słowiańszczyzna
Przez kolejne wieki nazwa ta miała identyfikować mieszkańców państwa, gdzie rządziła dynastia polska, od XVI wieku zwana piastowską, oraz wiernych prowincji kościelnej utworzonej w 1000 r. ze stolicą w Gnieźnie, której poddane były diecezje biskupie o zmiennej liczbie i zmiennych granicach. Nazwa ta rozpowszechniła się zatem przede wszystkim w kierunku zachodnim i południowo-zachodnim, w kręgach łacińskiego chrześcijaństwa, ujętego w uniwersalistyczny system władzy cesarskiej i papieskiej.
Natomiast wśród północnych, wschodnich i południowo-wschodnich sąsiadów Polski nazwa ta rozpowszechniała się z trudem, w późniejszym okresie, lub też w ogóle nie została oficjalnie zaakceptowana. Stało się tak dlatego, że w językach tych ludów istniał już inny desygnat na określenie kraju i jego mieszkańców, zanim w roku 998 i 999 rozpoczęła się akcja promocyjna nazw Polanin – Polonia. Inaczej niż dla Europy Zachodniej, której w opisie świata przez długie wieki wystarczał termin ogólny Słowianie – Słowiańszczyzna i gdzie do wyjątków należały takie osoby jak tzw. Geograf Bawarski, które chciały przeniknąć do Słowiańszczyzny i wniknąć w jej wewnętrzną strukturę, dla mieszkańców Europy Środkowej i Wschodniej od samego początku istniała konieczność wyodrębniania poszczególnych regionów tejże Słowiańszczyzny, ponieważ albo sami byli częścią świata słowiańskiego, albo sąsiadowali z jakimiś jej częściami i racją politycznego bytu było orientowanie się w tym świecie.
Ci wszyscy mieszkańcy Europy Środkowej i Wschodniej używali na określenie mieszkańców ziem polskich nazwy – Lędzianie lub formy skróconej, zgrubiałej i poufałej zarazem Lę(d)chowie, Lęchowie, a od XI wieku Lechowie, Lachowie.
#średniowiecze #historiapolski #słowianie #polacy #lędzianie #lachowie #lasi #rusowie #konstantynporfirogeneta #josippon #nestor #słowiańszczyzna
Комментарии