10 ετών συμμετείχα στην κατασκευή ενός μικρού εξοχικού από Ελλενίτ, που οι γονείς μου, εργαζόμενοι ατελείωτες ώρες, (και Σαββατοκύριακα), κατόρθωσαν, να κατασκευάσουν με προσωπική συμμετοχή.
Θυμάμαι να τρίβουμε τους διπλούς τοίχους, από Ελλενίτ με εσωτερική μόνωση, για να πιάσει η μπογιά, γιατί δεν βαφόντουσαν, και μέσα στον χώρο να υπάρχει σύννεφο από το υλικό το οποίο αναπνέαμε χωρίς καμμία προστασία.
Στην περιοχή δημιουργήθηκαν 10 - 15 σπιτάκια με τον ίδιο τρόπο από φτωχούς βιοπαλαιστές.
Σήμερα, 50 χρόνια μετά, τα σπιτάκια αυτά υπάρχουν ακόμα. Σε σχέση με άλλα που χτίστηκαν με τσιμεντόλιθους η τούβλα, έχουν δείξει εξαιρετική αντοχή στον χρόνο και, σχεδόν, μηδενικά προβλήματα, σε αντίθεση με τις συμβατικές κατασκευές που συνεχώς κάτι θέλουν.
Το σημαντικότερο: έως σήμερα, από τους κατόχους, ουδέποτε αναφέρθηκε πρόβλημα υγείας που θα μπορούσε να έχει σχέση με τον αμίαντο.
Όταν πήγα, προληπτικά, για έλεγχο πνευμόνων στο Ερρίκος Ντυνάν, η χειρίστρια του σχετικού μηχανήματος μου έκανε παρατήρηση ότι θα καταστρέψω το μηχάνημα όπως εισπνέω/εκπνέω, ισχυρότερα απ΄ότι είχε δει μέχρι εκείνη την στιγμή, (είμαι δρομέας και χειμερινός κολυμβητής).
Αλλά και ο ίδιος ο κατασκευαστής, ο μακαρίτης ο Καμουλάκος που κατασκεύαζε συνεχώς παρόμοια σπίτια, πέθανε στα 85, όσο και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στον πλανήτη που δεν είχαν επαφή με τον αμίαντο.
Φυσικά η συνθήκες εισπνοής του αμίαντου στο εργοστάσιο κατσκευής είναι ένα εντελώς διαφορετικής τάξεως θέμα.
Σημείο κλειδί: o Ελληνικός αμίαντος, ο χρυσοτίλης, αποβάλλεται ταχύτατα από τον οργανισμό λόγω της σπειροειδούς μορφής του.
