filmov
tv
06.PRAN - Σιωπητήριο (remastered & bonus)
Показать описание
Lyrics
Καλημέρα σε έναν κόσμο που γνωρίσαμε μαζι,και κάναμ' όνειρα πολλά πρωτου να μπούμε φυλακή και όχι δεν εννοώ αυτή με το κελί αλλά αυτή μέ του κόσμου την διπρόσωπη μορφή.
Αυτη,που το ξύλινο κρεβάτι εχει φτιαχτεί με ψέματα και απάτη.
με μισος και οργή μας ταίζουν συνεχώς μα εγω επιλέγω να μείνω νηστικός.
Μας λούζουν με διχόνοια κερδίζοντας λεφτά απτά παιδιά στα πεζοδρόμια, έχοντας συμφέροντα πολλά σκοτώνοντας εκεινους που στέκονται εμπόδια ηχηρά
Και όταν έρθει η ωρα του επισκεπτηρίου όλοι μας λαχταράμε μια σωτήρια μορφή,άλλος θα την βρει στου Θεού την προσευχή,άλλος σε φίλους,αδερφούς ή σε κοπέλα ομορφή,ελπίδα το όνομα της,και σίγουρα θα την χρειαστείς.
Πριν να σημάνει σε λίγο σιωπητήριο και τελειώσει επιτέλους και τούτο το μαρτύριο κοιταχτε να σας μένει έστω κάτι απ'την ζωή αυτή,η ελπίδα ζει μέσα μας όσο εμείς ζούμε σ' αυτήν, έχοντας πάντοτε κουράγιο στην ψυχή.
Εγώ ομως ήθελα να βγω απτό κελί
για πάντα να γλιτώσω απ'την δυσμοιρη ζωή
Στο κεφάλι μου ακούστηκε περίεργη φωνή
Που μου λέγε ψυθιριστα να βρω ένα κλειδί
Μα ποιο κλειδί να βρω,
Βοήθησέ με σε παρακαλώ!
"Βρες το και όλη η γη θα απαλλαγεί"
"Βρες το και όλη γη θα απαλλαγεί"
Με τις μέρες η φωνή όλο και δυνάμωνε
τα βράδυα πιο πολύ ερχόταν και με ανταμωνε
Μια μέρα σηκώθηκα απο τό κρεβάτι και συγκρατούμενοι είπαν "καλώς τον υπνοβάτη"
Σηκώθηκα και ντύθηκα, ντύθηκα και πλύθηκα
Κοιταχτηκα στον ραγισμένο του κελιού καθρέφτη
κατάλαβα ότι ήθελε να ψάξω αλλού κι
Όχι να με κάνει κλέφτη
Είναι ένα μέρος που με τα χρόνια μαυρισε ενώ άνθιζε γαλήνη
Αλλά η ρίζα του έμεινε πάντα σε εκείνη
Το διαλυμένο εκείνο μέρος λέγεται ψυχή
Και απακρη σ'ακρη το ψαξα να βρω ένα κλειδί
Στο μυαλό μου ηχούσε πάντοτε η φωνή
Με πήγαινε σε μέρη
Που δεν είχα ξαναδεί
Και βρήκα εναν τύπο με αχραντη μορφή
Που έλεγε πως ήξερε που είναι το κλειδί
Δεν μου είπε ακριβώς, μου πε μια ιστορία
Που ούτε σταλιά δεν έμοιαζε με τούτη στα σχολεία
Μου έδωσε μία ρόδα ποδηλατου που ήταν στο κέντρο ενα κλειδί
Μοναχός ότι κι αν έκανα δεν θα έβγαινε από εκεί
Και μου λέει για να βγεί θέλει προσπαθεια κοινωνική
Τι εννοείς ρε φίλε του είπα στην στιγμή;
Η κοινωνία αν το σκεφτείς μοιάζει με ρόδα κυκλική
Αν η απόσταση των ακτίνων είναι πολύ μικρή
Τότε σε κείνο το σημείο θα είναι και το κλειδί
Σκέψου ότι οι ακτίνες είναι οι ανθρωποί
Μα πρόσεχε γιατί κάθε ακτίνα είναι φουλ λεπτή
Και αν ζοριστει πολύ ίσως και να κοπεί
Αν όλοι οι άνθρωποι έρθουν επιτέλους κοντά
Θα ανοίξει μια για πάντα της φυλακής η πόρτα...
Καλημέρα σε έναν κόσμο που γνωρίσαμε μαζι,και κάναμ' όνειρα πολλά πρωτου να μπούμε φυλακή και όχι δεν εννοώ αυτή με το κελί αλλά αυτή μέ του κόσμου την διπρόσωπη μορφή.
Αυτη,που το ξύλινο κρεβάτι εχει φτιαχτεί με ψέματα και απάτη.
με μισος και οργή μας ταίζουν συνεχώς μα εγω επιλέγω να μείνω νηστικός.
Μας λούζουν με διχόνοια κερδίζοντας λεφτά απτά παιδιά στα πεζοδρόμια, έχοντας συμφέροντα πολλά σκοτώνοντας εκεινους που στέκονται εμπόδια ηχηρά
Και όταν έρθει η ωρα του επισκεπτηρίου όλοι μας λαχταράμε μια σωτήρια μορφή,άλλος θα την βρει στου Θεού την προσευχή,άλλος σε φίλους,αδερφούς ή σε κοπέλα ομορφή,ελπίδα το όνομα της,και σίγουρα θα την χρειαστείς.
Πριν να σημάνει σε λίγο σιωπητήριο και τελειώσει επιτέλους και τούτο το μαρτύριο κοιταχτε να σας μένει έστω κάτι απ'την ζωή αυτή,η ελπίδα ζει μέσα μας όσο εμείς ζούμε σ' αυτήν, έχοντας πάντοτε κουράγιο στην ψυχή.
Εγώ ομως ήθελα να βγω απτό κελί
για πάντα να γλιτώσω απ'την δυσμοιρη ζωή
Στο κεφάλι μου ακούστηκε περίεργη φωνή
Που μου λέγε ψυθιριστα να βρω ένα κλειδί
Μα ποιο κλειδί να βρω,
Βοήθησέ με σε παρακαλώ!
"Βρες το και όλη η γη θα απαλλαγεί"
"Βρες το και όλη γη θα απαλλαγεί"
Με τις μέρες η φωνή όλο και δυνάμωνε
τα βράδυα πιο πολύ ερχόταν και με ανταμωνε
Μια μέρα σηκώθηκα απο τό κρεβάτι και συγκρατούμενοι είπαν "καλώς τον υπνοβάτη"
Σηκώθηκα και ντύθηκα, ντύθηκα και πλύθηκα
Κοιταχτηκα στον ραγισμένο του κελιού καθρέφτη
κατάλαβα ότι ήθελε να ψάξω αλλού κι
Όχι να με κάνει κλέφτη
Είναι ένα μέρος που με τα χρόνια μαυρισε ενώ άνθιζε γαλήνη
Αλλά η ρίζα του έμεινε πάντα σε εκείνη
Το διαλυμένο εκείνο μέρος λέγεται ψυχή
Και απακρη σ'ακρη το ψαξα να βρω ένα κλειδί
Στο μυαλό μου ηχούσε πάντοτε η φωνή
Με πήγαινε σε μέρη
Που δεν είχα ξαναδεί
Και βρήκα εναν τύπο με αχραντη μορφή
Που έλεγε πως ήξερε που είναι το κλειδί
Δεν μου είπε ακριβώς, μου πε μια ιστορία
Που ούτε σταλιά δεν έμοιαζε με τούτη στα σχολεία
Μου έδωσε μία ρόδα ποδηλατου που ήταν στο κέντρο ενα κλειδί
Μοναχός ότι κι αν έκανα δεν θα έβγαινε από εκεί
Και μου λέει για να βγεί θέλει προσπαθεια κοινωνική
Τι εννοείς ρε φίλε του είπα στην στιγμή;
Η κοινωνία αν το σκεφτείς μοιάζει με ρόδα κυκλική
Αν η απόσταση των ακτίνων είναι πολύ μικρή
Τότε σε κείνο το σημείο θα είναι και το κλειδί
Σκέψου ότι οι ακτίνες είναι οι ανθρωποί
Μα πρόσεχε γιατί κάθε ακτίνα είναι φουλ λεπτή
Και αν ζοριστει πολύ ίσως και να κοπεί
Αν όλοι οι άνθρωποι έρθουν επιτέλους κοντά
Θα ανοίξει μια για πάντα της φυλακής η πόρτα...