filmov
tv
🎻'Το φλεγόμενο βιολί του Άουσβιτς'-27Ιανουαρίου-Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος
Показать описание
Το τραγούδι που ακούγεται είναι σε στίχους που έγραψαν οι μαθητές και οι μαθήτριες της Ε΄ τάξης του 1ου Δημοτικού Σχολείου Βόλου, κατά το σχολικό έτος 2024-2025, μαζί με την δασκάλα τους Σωτηρία Κίτσιου.
Είναι μια προσπάθεια να εκφραστούν τα συναισθήματά μας, μετά από δραστηριότητες και αξιοποίηση υλικού για την χρονική αυτή περίοδο, που αποτελεί μελανό σημείο στην ιστορία της ανθρωπότητας...
Το τραγούδι μας μιλάει για το "φλεγόμενο βιολί"...
Ένα από τα «φλεγόμενα βιολιά» που έπαιζαν την ώρα που οι Εβραίοι οδηγούνταν στον θάνατο ήταν αυτό του Έλληνα Εβραίου Ιάκωβου Στρούμσα. Ο Στρούμσα ήταν ο αρχιβιολιστής μιας ορχήστρας εγχόρδων στο Άουσβιτς, όπου βρισκόταν κρατούμενος και είχε αναλάβει το «ειδικό καθήκον» να «ντύνει» με κλασική μουσική και στρατιωτικά εμβατήρια την πορεία των συγκρατούμενών του προς το θάνατο.
Ο ίδιος κατάφερε να επιβιώσει καθώς χάρη στην δεξιοτεχνία του κέρδιζε μια παράταση ζωής, ενώ η μουσική του προσέφερε στον ίδιο ένα στήριγμα μέσα στον παραλογισμό. Όπως έγραψε ο ίδιος αργότερα στο βιβλίο του «Διάλεξα την ζωή…. Από τη Θεσσαλονίκη στο Άουσβιτς» (εκδόσεις Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1997), επέζησε παίζοντας βιολί υπό την απειλή του όπλου. Από την επίδοσή του εξαρτιόταν και η παράταση της ζωής του.
Η 27η Ιανουαρίου έχει καθιερωθεί από το 2005 ως η Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος. Η ημερομηνία επιλέχθηκε επειδή κατά την ημέρα αυτή το 1945 τα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το Άουσβιτς-Μπιρκενάου.
"Dance me to the end of love ": Ένα όμορφο τραγούδι για την αγάπη, που σίγουρα μας είναι γνωστό και αγαπημένο ... Που μόλις αρχίσουν κι ακουστούν οι πρώτες νότες του και τα πρώτα λόγια του, είναι έντονη η επιθυμία μας να αγκαλιάσουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο και να χορέψουμε μαζί του...ως το τέλος της αγάπης!!!
Ο Λέοναρντ Κοέν έγραψε το τραγούδι «Dance me to the end of love» το 1984. Επηρεασμένος από την Ελλάδα και την Ύδρα που τόσο αγαπούσε, το τραγούδι ακολουθεί ελεύθερα τον ρυθμό ενός χασάπικου, ωστόσο οι στίχοι μιλάνε για τον χορό μιας αγάπης που φτάνει ως το τέλος.
Το τραγούδι αμέσως αγαπήθηκε από το κοινό και θεωρήθηκε ως ένα τραγούδι για τον παντοτινό έρωτα και την αγάπη που φτάνει ως το τέλος.
Ωστόσο, έντεκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του ο Κοέν σε μια ραδιοφωνική του συνέντευξη αποκάλυψε την ζοφερή αλήθεια που κρυβόταν πίσω από αυτό.
Όπως είπε εμπνεύστηκε το τραγούδι από το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και από την συνήθεια των Γερμανών Ναζί να βάζουν κρατούμενους να παίζουν μουσική, ενώ οι υπόλοιποι οδηγούνταν στα κρεματόρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Ο Κοέν είχε μελετήσει σε βάθος την ιστορία του Ολοκαυτώματος, ωστόσο αυτό που τον συγκλόνισε περισσότερο ήταν η ιστορία των μουσικών.
Οι Ναζί στα κολαστήρια του Άουσβιτς, του Νταχάου κι άλλων στρατοπέδων συγκέντρωσης, προσπαθώντας να κρατήσουν ήρεμους τους μελλοθάνατους που οδηγούνταν στα κρεματόρια, συνέλαβαν την ιδέα να συνοδεύουν την τελευταία τους διαδρομή με μουσική. Έτσι, διέταζαν μουσικούς Εβραίους που ήταν επίσης κρατούμενοι να παίζουν μουσική με τα όργανά τους. Οι ίδιοι οι μουσικοί ήταν οι επόμενοι που θα ακολουθούσαν στα κρεματόρια.
Μιλώντας το 1995 σε μια ραδιοφωνική εκπομπή ο Κοέν είχε πει: «Είναι περίεργο πώς ξεκινούν τα τραγούδια γιατί η προέλευση αυτού του τραγουδιού, κάθε τραγουδιού, έρχεται από ένα σπόρο που κάποιος ή ο κόσμος σου δίνει και γι’ αυτό η διαδικασία δημιουργίας του είναι τόσο μυστηριώδης. Αλλά το συγκεκριμένο τραγούδι προήλθε από το γεγονός ότι άκουσα ή διάβασα ή γνώριζα ότι σε ορισμένα στρατόπεδα θανάτου δίπλα στα κρεματόρια τοποθετούσαν ένα κουαρτέτο εγχόρδων και ανάγκαζαν τους μουσικούς να παίζουν μουσική, ενώ εξελισσόταν αυτή η φρίκη. Η μοίρα αυτών των ανθρώπων – των μουσικών- ήταν επίσης αυτή η φρίκη. Έπρεπε να παίζουν κλασική μουσική, ενώ οι συγκρατούμενοί τους δολοφονούνταν και καίγονταν.
Είναι μια προσπάθεια να εκφραστούν τα συναισθήματά μας, μετά από δραστηριότητες και αξιοποίηση υλικού για την χρονική αυτή περίοδο, που αποτελεί μελανό σημείο στην ιστορία της ανθρωπότητας...
Το τραγούδι μας μιλάει για το "φλεγόμενο βιολί"...
Ένα από τα «φλεγόμενα βιολιά» που έπαιζαν την ώρα που οι Εβραίοι οδηγούνταν στον θάνατο ήταν αυτό του Έλληνα Εβραίου Ιάκωβου Στρούμσα. Ο Στρούμσα ήταν ο αρχιβιολιστής μιας ορχήστρας εγχόρδων στο Άουσβιτς, όπου βρισκόταν κρατούμενος και είχε αναλάβει το «ειδικό καθήκον» να «ντύνει» με κλασική μουσική και στρατιωτικά εμβατήρια την πορεία των συγκρατούμενών του προς το θάνατο.
Ο ίδιος κατάφερε να επιβιώσει καθώς χάρη στην δεξιοτεχνία του κέρδιζε μια παράταση ζωής, ενώ η μουσική του προσέφερε στον ίδιο ένα στήριγμα μέσα στον παραλογισμό. Όπως έγραψε ο ίδιος αργότερα στο βιβλίο του «Διάλεξα την ζωή…. Από τη Θεσσαλονίκη στο Άουσβιτς» (εκδόσεις Παρατηρητής, Θεσσαλονίκη 1997), επέζησε παίζοντας βιολί υπό την απειλή του όπλου. Από την επίδοσή του εξαρτιόταν και η παράταση της ζωής του.
Η 27η Ιανουαρίου έχει καθιερωθεί από το 2005 ως η Διεθνής Ημέρα Μνήμης για τα Θύματα του Ολοκαυτώματος. Η ημερομηνία επιλέχθηκε επειδή κατά την ημέρα αυτή το 1945 τα σοβιετικά στρατεύματα απελευθέρωσαν το Άουσβιτς-Μπιρκενάου.
"Dance me to the end of love ": Ένα όμορφο τραγούδι για την αγάπη, που σίγουρα μας είναι γνωστό και αγαπημένο ... Που μόλις αρχίσουν κι ακουστούν οι πρώτες νότες του και τα πρώτα λόγια του, είναι έντονη η επιθυμία μας να αγκαλιάσουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο και να χορέψουμε μαζί του...ως το τέλος της αγάπης!!!
Ο Λέοναρντ Κοέν έγραψε το τραγούδι «Dance me to the end of love» το 1984. Επηρεασμένος από την Ελλάδα και την Ύδρα που τόσο αγαπούσε, το τραγούδι ακολουθεί ελεύθερα τον ρυθμό ενός χασάπικου, ωστόσο οι στίχοι μιλάνε για τον χορό μιας αγάπης που φτάνει ως το τέλος.
Το τραγούδι αμέσως αγαπήθηκε από το κοινό και θεωρήθηκε ως ένα τραγούδι για τον παντοτινό έρωτα και την αγάπη που φτάνει ως το τέλος.
Ωστόσο, έντεκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του ο Κοέν σε μια ραδιοφωνική του συνέντευξη αποκάλυψε την ζοφερή αλήθεια που κρυβόταν πίσω από αυτό.
Όπως είπε εμπνεύστηκε το τραγούδι από το Ολοκαύτωμα των Εβραίων και από την συνήθεια των Γερμανών Ναζί να βάζουν κρατούμενους να παίζουν μουσική, ενώ οι υπόλοιποι οδηγούνταν στα κρεματόρια των στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Ο Κοέν είχε μελετήσει σε βάθος την ιστορία του Ολοκαυτώματος, ωστόσο αυτό που τον συγκλόνισε περισσότερο ήταν η ιστορία των μουσικών.
Οι Ναζί στα κολαστήρια του Άουσβιτς, του Νταχάου κι άλλων στρατοπέδων συγκέντρωσης, προσπαθώντας να κρατήσουν ήρεμους τους μελλοθάνατους που οδηγούνταν στα κρεματόρια, συνέλαβαν την ιδέα να συνοδεύουν την τελευταία τους διαδρομή με μουσική. Έτσι, διέταζαν μουσικούς Εβραίους που ήταν επίσης κρατούμενοι να παίζουν μουσική με τα όργανά τους. Οι ίδιοι οι μουσικοί ήταν οι επόμενοι που θα ακολουθούσαν στα κρεματόρια.
Μιλώντας το 1995 σε μια ραδιοφωνική εκπομπή ο Κοέν είχε πει: «Είναι περίεργο πώς ξεκινούν τα τραγούδια γιατί η προέλευση αυτού του τραγουδιού, κάθε τραγουδιού, έρχεται από ένα σπόρο που κάποιος ή ο κόσμος σου δίνει και γι’ αυτό η διαδικασία δημιουργίας του είναι τόσο μυστηριώδης. Αλλά το συγκεκριμένο τραγούδι προήλθε από το γεγονός ότι άκουσα ή διάβασα ή γνώριζα ότι σε ορισμένα στρατόπεδα θανάτου δίπλα στα κρεματόρια τοποθετούσαν ένα κουαρτέτο εγχόρδων και ανάγκαζαν τους μουσικούς να παίζουν μουσική, ενώ εξελισσόταν αυτή η φρίκη. Η μοίρα αυτών των ανθρώπων – των μουσικών- ήταν επίσης αυτή η φρίκη. Έπρεπε να παίζουν κλασική μουσική, ενώ οι συγκρατούμενοί τους δολοφονούνταν και καίγονταν.
Комментарии