filmov
tv
Κλωστή

Показать описание
Οι Puro είναι: Αργύρης Αλιπράντης, Μηνάς Γανωτίδης
Στίχοι: Μηνάς
Μουσική: Μηνάς - Αργύρης
Τύμπανα: Αργύρης
Λοιπά όργανα-φωνητικά: Μηνάς
Ηχογράφηση: Τύμπανα: Aργύρης home studio, Λοιπά όργανα-φωνητικά: Μηνάς home studio
Μίξη: Studio 222, Δημήτρης Ντελής
Ιστορία:
Το τραγούδι γράφτηκε κάπου στην αλλαγή της χιλιετίας (1998 - 2002). Η αγάπη, έρωτας, καψούρα σε ημερήσια διάταξη - προφανώς λόγω ηλικίας - και χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένο υπόβαθρο ή πραγματική σχέση, γράφτηκε και αυτό το τραγούδι. Εξ αιτίας μιας εμφάνισης σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα και υπό την επίδραση της γοητείας της παρουσιάστριας έγινε μια προσωρινή αλλαγή στους στίχους που ανέφεραν το όνομά της. Ωστόσο, γρήγορα ο ενθουσιασμός αυτός ξενέρωσε και το τραγούδι επέστρεψε στην αρχική εκδοχή. Είκοσι χρόνια μετά, προκειμένου να μην χαθεί, το γράψαμε. Τιμής ένεκεν.
Στίχοι:
Από αυτά που μιλάνε, τελικά, είναι τα απλά και τα ασήμαντα.
Μικρά, τυπικά είναι πολλές φορές αυτά
μα όταν κρύβουν καυτά μυστικά πονάνε
Ένα "γεια", ένα "τίποτα... καλά. Ειν' αργά! Κοίτα η ώρα πώς περνά! Κανονίζουμε κάποια φορά... Μιλάμε."
Με κλέβει.
Νοιώθω κι εγώ.
Μαζί μου θα χορεύει το βράδυ αυτό.
Στα μάτια καίει η φωτιά
φωτίζει μονοπάτια, την ομορφιά.
Θα ξεφύγω απ' τη στιγμή.
Μέσα εκεί, στην πικρή υποταγή.
Στην κλωστή που ορίζει λογική.
Είναι τα φώτα πολλά, δυνατά, με σπάνε.
Στίχοι: Μηνάς
Μουσική: Μηνάς - Αργύρης
Τύμπανα: Αργύρης
Λοιπά όργανα-φωνητικά: Μηνάς
Ηχογράφηση: Τύμπανα: Aργύρης home studio, Λοιπά όργανα-φωνητικά: Μηνάς home studio
Μίξη: Studio 222, Δημήτρης Ντελής
Ιστορία:
Το τραγούδι γράφτηκε κάπου στην αλλαγή της χιλιετίας (1998 - 2002). Η αγάπη, έρωτας, καψούρα σε ημερήσια διάταξη - προφανώς λόγω ηλικίας - και χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένο υπόβαθρο ή πραγματική σχέση, γράφτηκε και αυτό το τραγούδι. Εξ αιτίας μιας εμφάνισης σε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα και υπό την επίδραση της γοητείας της παρουσιάστριας έγινε μια προσωρινή αλλαγή στους στίχους που ανέφεραν το όνομά της. Ωστόσο, γρήγορα ο ενθουσιασμός αυτός ξενέρωσε και το τραγούδι επέστρεψε στην αρχική εκδοχή. Είκοσι χρόνια μετά, προκειμένου να μην χαθεί, το γράψαμε. Τιμής ένεκεν.
Στίχοι:
Από αυτά που μιλάνε, τελικά, είναι τα απλά και τα ασήμαντα.
Μικρά, τυπικά είναι πολλές φορές αυτά
μα όταν κρύβουν καυτά μυστικά πονάνε
Ένα "γεια", ένα "τίποτα... καλά. Ειν' αργά! Κοίτα η ώρα πώς περνά! Κανονίζουμε κάποια φορά... Μιλάμε."
Με κλέβει.
Νοιώθω κι εγώ.
Μαζί μου θα χορεύει το βράδυ αυτό.
Στα μάτια καίει η φωτιά
φωτίζει μονοπάτια, την ομορφιά.
Θα ξεφύγω απ' τη στιγμή.
Μέσα εκεί, στην πικρή υποταγή.
Στην κλωστή που ορίζει λογική.
Είναι τα φώτα πολλά, δυνατά, με σπάνε.