Δεν μεγάλωσα | Λίγο πριν την κηδεία μου Official Audio Release

Μουσική για την Performance ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΜΟΥ

Ποίηση: Ρόζυ Κιου
Μουσική: Στέλιος Ντάρας
Απαγγελία: Πολυξένη Σπυροπούλου
Εκτέλεση - Παραγωγή - Μίξη - Mastering: Στέλιος Ντάρας
Nta.St. Productions - 2024

Δε μεγάλωσα κι ο χρόνος δε μ’ ακούμπησε γιατί ποτέ μικρή δεν υπήρξα.
Tο λεγε η μάνα μου, ανύπαρκτη παιδική ηλικία κι ας έπεφταν τα νανουρίσματα βροχή.
Αλλά εγώ, εγώ ούτε καν. Δεν το είδα έτσι ούτε λεπτό. Εγώ μέσα μου, από μέσα μου προς τα έξω μου δηλαδή, ένιωθα αλλιώς το συμβάν της παιδικότητας γιατί ένιωθα αλλιώς εξαρχής τον κόσμο. Ήμουν ροζ σύννεφο. Από το πρώτο άνοιγμα των ματιών. Κι ας μην άπλωσα ποτέ.
Ήμουν και ως τέτοιο έβλεπα. Ήμουν κι ας μην το ξέρα και πώς να το ξέρω άλλωστε αφού -από το πρώτο άνοιγμα των ματιών είχα γύρω μου ένα κάρο καρφωμένα σανίδια. Σ’ αυτά εστίαζα, στην περίφραξή μου δηλαδή, και μια χαρά γνωρίζω κι ας μη θυμάμαι πρόσωπα.
Αλλά εγώ ποτέ δε μίσησα. Δεν ξέρω γιατί. Αν ζούσε η μάνα μου θα τη ρωτούσα. Γιατί δεν μπόρεσα ούτε λίγο να μισήσω τους ανθρώπους; Θα μου απαντούσε: παιδί μου το πας μια χαρά, μια χαρά το πας γιατί, κοίτα, αφήνουνε χαραμάδες, αυτός ο φράχτης, αυτή η περίφραξη όπως τη λες εσύ δεν είναι α-ε-ρο-στε-γής, όπως κάθε ανθρώπινο κατασκεύασμα άλλωστε, όπως κι εσύ η ίδια παιδί μου δεν είσαι αεροστεγώς χαμένη, συγνώμη, παιδί μου συγνώμη, ήταν αδύνατο να μη γίνεις χαμένη από τη στιγμή που μια χαμένη σε μεγάλωσε. Ναι, το λεγε αυτό η μάνα μου με τη χροιά της φωνής της στα βραδινά νανουρίσματα. Αλλά η άτιμη, μ’ έκανε μια χαμένη που δεν έμαθε να χάνει, μια χαμένη που ποτέ δεν συμφιλιώθηκε με την ήττα.
Α ρε μάνα μάνα. Ναι, στο δίνω. Το πέτυχες! Άκου! Άκου, μάνα!
Το μόνο που ήθελα ήταν να ωριμάσει το ροζ μου. Άκοπα, και τονίζω εδώ τη λέξη, άκοπα να βγει. Όχι για να οροθετηθούν οι άλλοι, όποιο χρώμα κι αν είχαν . Για μένα. Απλά για μένα να βγει. Κι αυτό, πιστέψτε με, δεν ήταν καθόλου εγωιστική πράξη. Πιστέψτε με.
Όχι επειδή το λένε καίγοντας τα κεριά και λιβάνια. Όχι! Πίστη για μένα είναι η σιγουριά των ποδιών μου, των χεριών μου, του στήθους μου, των πλευρών μου, η σιγουριά του κάθε μέρους του σώματός μου. Γιατί δική μου μακρινή γιαγιά είναι η διαμελισμένη Υπατία, το τεμαχισμένο σώμα της. Γιαγιά μου είναι η καρδιά της όταν χτυπούσε ενώ αιμορραγούσε, γιαγιά μου είναι η σπλήνα της που κράτησε πεισματικά τον παλμό, γιαγιά μου είναι η σάρκα από τις γάμπες της που χύθηκε στο χώμα στις 8 Μαρτίου του 415 μ.Χ όταν της αφαίρεσαν όλο το δέρμα. Κι από τότε μέχρι σήμερα.. Από τότε μέχρι σήμερα αυτήν κάθε στιγμή που δεν μπορούσα να γίνω το ροζ που ονειρευόμουνα, κάθε τέτοια στιγμή, με τεμάχιζα. Μόνη μου.
Μόνη μου με τέλειωνα για να με ξαναπιάσω από την αρχή. Μήπως και τα καταφέρω.
Αυτή είναι η ιστορία μου.

---------------------------------------------------------

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Ποίηση Ρόζυ Κιου
Δραματουργία Πολυξένη Σπυροπούλου, Στέλλα Τενεκετζή
Εμψύχωση / Σκηνοθεσία Πολυξένη Σπυροπούλου
Performance Αλέξανδρος Γκουντινάκης
Μουσική Στέλιος Ντάρας
Σκηνογραφία / Κοστούμια Μαρία Ξυνοπούλου
Διεύθυνση Παραγωγής Στέλλα Τενεκετζή

--------------------------------------------------------

released May 14, 2024
all rights reserved