Battlefields. SPIROU TRIKOUPI 17. Museum of Migrant Autonomy.

SPIROU TRIKOUPI 17
Museum of Migrant Autonomy
B A T T L E F I E L D S

From March 2017 until August 2019, after being abandoned for many years, Spirou Trikoupi 17 served as home and space of community building for so-called 'refugees'. It was occupied and part of a broader squatting movement. People from different regions speaking myriads of languages were living there collectively, creating ways of self-organizing. Spirou Trikoupi 17 was the first squat of that movement to be evicted. Since then it's abandoned again – more or less.

The evictions of almost all 'refugees squats' was defeat since we didn't have any answer in the streets to this wave of state repression. Otherwise we have to acknowledge that the cause-effect chain worked the other way round. The evictions were the effect of the resistance – the daily life in these squats. The creation of other worlds right in the middle of this hostile, racist, patriarchal, capitalist reality. Resistance is always taking part even in the most totalitarian realm, if not necessarily as classic manner of political activism.

Resistance migrated to other battlefields. It refused to continue fighting on the ground that the state defines with its superior numbers of militarized cops. It moved to the rather invisible battlefields and is practiced as shadows in the darkness. Squats opened clandestinely, political organizing happens along the lines of food redistribution, hit-and-run actions as well as sabotage became more common tactics again and messages are spread more subtle. Also Spirou Trikoupi 17 was never sleeping.

Last year there was an attempt to re-occupy the building as 'museum of migrant autonomy'. An exhibition was installed with pictures from the squat life. Pieces of art were created from things that were left in the building after the eviction. Lock-downs prevented the opening. Workers of the owner destroyed art works and started to prepare reconstruction measures. The building was thus pushed further on the battlefield of gentrification.

Today's first digital launch of that story is nothing more and nothing less than a short interruption of the invisibility of our battlefields. A glimpse on a shady dark world of everyday resistance. Rather flashlight than spotlight. We demand nothing. Just remind ourselves: the struggle continues. Everyday.

ΣΠΥΡΟΥ ΤΡΙΚΟΥΠΗ 17
Mουσείο Μεταναστευτικής Αυτονομίας
B A T T L E F I E L D S

Από τον Μάρτιο του 2017 ως τον Αύγουστο του 2019, το για χρόνια εγκαταλειμμένο κτήριο στη Σπύρου Τρικούπη 17 έγινε σπίτι και κοινοτικός χώρος για πρόσφυγες/ισσες, αλληλέγγυους/ες και νομαδικά υποκείμενα. Το κτήριο καταλήφθηκε ως μέρος ενός ευρύτερου κινήματος καταλήψεων. Το κατοίκησαν άνθρωποι που έρχονταν από διάφορες περιοχές του κόσμου και που μιλούσαν διαφορετικές γλώσσες, δημιουργώντας συλλογικά μορφές αυτο-οργάνωσης. Η κατάληψη της Σπύρου Τρικούπη 17 ήταν η πρώτη του συνολικού κινήματος που εκδιώχτηκε. Έκτοτε το κτήριο εγκαταλείφθηκε ξανά, περίπου.

Οι εκκενώσεις της πλειονότητας των καταλήψεων στέγασης για πρόσφυγες ήταν μια μορφή ήττας, καθότι δεν είχαμε κάποια απάντηση στους δρόμους για το συγκεκριμένο κύμα κρατικής καταστολής. Εκτός αν πρέπει να δεχτούμε ότι η αλυσίδα αιτίας-αποτελέσματος δούλεψε αντίστροφα: ότι οι εκκενώσεις ήταν το αποτέλεσμα της αντίστασής μας, της καθημερινότητάς μας μέσα σε αυτές τις καταλήψεις, της δημιουργίας διαφορετικών κόσμων ακριβώς στο κέντρο της εχθρικής, ρατσιστικής, πατριαρχικής, καπιταλιστικής πραγματικότητας. Η αντίσταση υπάρχει ακόμα και μέσα στα πιο ολοκληρωτικά καθεστώτα κι ας μην εκδηλώνεται απαραίτητα με τις κλασικές μορφές πολιτικού ακτιβισμού.

Η αντίσταση μετανάστευσε. Αρνήθηκε να συνεχίσει την πάλη στο χώρο που το κράτος ορίζει με τα υπέρτερα μεγέθη των στρατιωτικοποιημένων μπάτσων. Μετανάστευσε σε άλλα, μάλλον αόρατα πεδία μάχης και πραγματώνεται σαν σκιά στο σκοτάδι. Οι καταλήψεις γίνονται στα κρυφά, τα μηνύματα διαδίδονται πιο διακριτικά. Κι επίσης, η Σπύρου Τρικούπη 17 δεν κοιμόταν.

Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο οργανώθηκε μία πρωτοβουλία για να ξανανοίξει το κτήριο ως “μουσείο μεταναστευτικής αυτονομίας”. Στήθηκε μία έκθεση με εικόνες από την εποχή που ήταν ζωντανή κατάληψη καθώς και με τεχνουργήματα που δημιουργήθηκαν από το πλήθος των αντικειμένων που έμειναν παρατημένα στον χώρο μετά την εκκένωση. Τα λοκ-ντάουν, όμως, απέτρεψαν το άνοιγμα. Ο ιδιοκτήτης ξεκίνησε εργασίες ανακατασκευής που κατέστρεψαν αρκετά από τα καλλιτεχνικά έργα. Κάπως έτσι, το κτήριο εισήρθε στο πεδίο μάχης του “εξευγενισμού”.

Σήμερα, η πρώτη ψηφιακή προβολή αυτής της ιστορίας δεν είναι παρά μία σύντομη έξοδος από τα αόρατα πεδία μάχης μας. Μια ματιά στον σκιώδη κόσμο της καθημερινής αντίστασης. Μικρές φλασιές αντί για προβολείς. Δεν ζητάμε τίποτα. Απλά υπενθυμίζουμε στους εαυτούς μας ότι ο αγώνας συνεχίζεται. Κάθε μέρα.