Η καταιγίδα !!!!!!!

Η καταιγίδα έριξε μια αστραπή κοντά μας.
συστήθηκε ως μια δική μας συγγενής,
ως πρόσωπο οικείο .
ζοφερή και δυσοίωνη διέλυσε τα όνειρα μας.
με ένα δανεικό μειδίαμα έστεκε απεναντί μας.
μετάφραση εκείνο δεν χωρούσε.
πατέρας μου έγινε ο πόνος και μάνα μου το δάκρυ
κάθε στιγμή μας ανάμνηση για να χαθεί στην χαραυγή
απομείναμε ορφανά παιδιά του πάθους!
τα δάκρυα μου δέν τα γνώρισες.
όμως εκείνα σ αποκαλούσαν μάν(ν)α
μάνα που τα γέννησες και όμως δεν γύρισες.
όπως το διάλεξε η μοίρα......

στα χείλη μου άνθισαν τρύπες τρύπες πολλές
γλιστρούσανε οι λέξεις,
έφθαναν στο γκρεμό για να βρούν την ηχώ τους.
εσύ,δεν μετέφρασες το βάσανο μου.
έφυγα δίχως να καταφέρω να ζωντανέψω
ούτε μια λέξη ούτε μια φράση .
ένα διακριτικό χαιρετισμό
με δάχτυλα νεκρού σου έγνεψα
και χάθηκα απο το πλάι σου .
οι θλίψεις γεννούσαν ασταμάτητα τα μωρά τους
κι εκείνα κλαίγανε κι εσένα γύρευαν .
τα ουρλιαχτά τους
μ έπνιγαν αργά την νύχτα τόσο πολύ
που συλλογίστηκα απ τα δικά μου χέρια να πνιγώ !
δεν άντεχα να ακούω μέσα μου τις στριγκλιές να μαίνονται
ούρλιαζε η ψυχή μου !
τα μάτια μου ,τα χέρια μου
τα πόδια μου ,το αίμα μου!
πενθούσα μόνο για σένα και έγινα αγριμι.
για σένα