Το Ταγκο της Νεφελης & Στιχακια της Καρδιας...Αφιερωμενο.

Η "Νεφέλη" ήταν παιδί όταν γελούσε με τα χέρια ανοιχτά σαν φτερά μες στο φως...
Και ενα χρυσό υφαδι ήτανε το σ αγαπώ της..
Μα ο χρόνος ράγισε το γέλιο της, έκλεισε τα ανοιχτά φτερά της στην παγωνιά, φόρεσε στο κορμί της το αναπόφευκτο ψέμα του , να την περιγελουνε οι έρωτες..
Και έγινε το σ αγαπώ της πια, στ αυτιά του κόσμου ολου γύρω της, κουρέλι, χωρίς αξία αληθινή, χωρίς λάμψη, χωρίς τ αγγελικό του το φτερουγισμα της αθωοτητας..
Μα ήταν ακόμα το ίδιο χρυσό υφαδι, που κανένας όμως πια δεν αναγνωριζε...
Και η Νεφέλη το ίδιο αθώο παιδί μες στο άπειρο...
Άραγε θα υπάρξει ποτέ κάποιο χέρι να αγγίξει ευλαβικά, και να στεγνώσει το κρυσταλενιο δάκρυ από το κουρελιασμενο της το σ αγαπώ, το ξεσκισμενο από το χρόνο τον ψεύτη και τον αδυσώπητο... Προτού η Νεφέλη, η κάθε Νεφέλη, μέσα στης κάθε γυναίκας την ψυχή, εξατμιστεί στο διάβα αυτής της γης, για πάντα...;