Ποίηση - Κυριακή Δράκου - Στον βυθό του κόσμου

Στον βυθό του κόσμου

Σαν ξένη μοιάζω
από όλα ετούτα που θωρώ
στην πολεμίστρα τη ζωή.
Κρατώ το όραμα για ανθρωπισμό και συνεχίζω.
Σφίγγει τις στιγμές μας
το βουητό.
Κλειστές ψυχές που αποθηκεύουν καημούς.
Στην κάψα των πληγών ασύμμετρη η μέρα.
Κι η νύχτα σαν ίσκιος σκέψεων.
Αφήνω μια βάρκα στο πέλαγος,
θα φτάσει σε ακτή ή θα την τσακίσουνε τα κύματα.
Κρύφτηκα σ’ ένα βότσαλο
να μείνω στην ακτή,
μα το κύμα φουρτούνιασε.
Στον βυθό του κόσμου είμαι.
Ακούω κραυγές και σιωπές.
Θα τραγουδήσω
περιμένοντας το κύμα
να με βγάλει σε μια ακτή.
Ξένη δεν είμαι,
να κομμάτι του κόσμου μας
με ίδια υλικά.
Κυριακή Δράκου 2/2/2023