Άτιμη

Άτιμη ζωή με χόρτασες, ναι,
από πίκρες κι από βάσανα, ναι,
ότι απέκτησα μου τ’ άρπαξες, ναι
και με πέταξες στον Άδη,
μα σου ξέφυγα και πάλι να, ναι,
με τον Έρωτα αναστήθηκα, ναι,
πάτησα ξανά στο χώμα, ναι
και με το άρωμα της σάρκας,
ξαναρχίζω να πετάω! …

Τούτη την φορά, βρε άτιμη, ναι,
δεν θα σου αφήσω τίποτα, ναι
κι όλα για τον εαυτό μου, ναι,
άπληστα θα τα κρατήσω, ναι
θα τα χορτάσω μέχρι ίχνος τους,
θα σου στραγγίσω ναι,
το άρωμά σου, άτιμη ζωή, ναι! …

Άτιμη ζωή στο ξέφωτο, ναι,
στέκει η κοπελιά μου αγέρωχη, ναι,
μην τολμήσεις να ζυγώσεις πια, ναι,
δεν θα τ’ ανεχθώ σ’ το λέω,
το μαχαίρι μου αστράφτει και ναι,
καλογυαλισμένο, φονικό, ναι,
θα σε σφάξω εκεί στο ξέφωτο, ναι,
άτιμη ζωή στον οίκτο μου,
μην υπολογίζεις, τέρμα! …

Τούτη την φορά, απ’ τον Άδη μου, ναι,
γύρισα να ζήσω αχόρταγα, ναι
και δεν λογαριάζω τίποτα, ναι,
μέτρα με καλά, δεν σκιάζομαι,
ο Χάρος μου κρατάει τα χέρια μου,
ο αδελφοποιτός τον δρόμο μου χαράζει,
αδέρφι ο Έρωτας, ναι! …

Πέμπτη, 12 Νοεμβρίου 2020 / 10:44 - 11:57 πμ

452