filmov
tv
Η τίγρη - Ψαραντώνης & Βασίλης Ξυλούρης - Θέατρο Πέτρας 14/7/2016

Показать описание
Από την μουσική παράσταση της Φωτεινής Βελεσιώτου«Δι’ ασήμαντον αφορμήν» στο Θέατρο Πέτρας 14/7/2016
Συνταξιδιώτες επί σκηνής οι:
Ψαραντώνης, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Αργύρης Μπακιρτζής, Χάικ Γιαζιτζιάν
Έπαιξαν οι μουσικοί:
Νίκος Παπαναστασίου: Διεύθυνση ορχήστρας , Πιάνο, ακορντεόν
Σωτήρης Μπαλλάς: κιθάρα, φωνή
Δημήτρης Χριστοδουλόπουλος: κιθάρα
Γιώργος Καραµφίλλης: µπουζούκι
∆ιονύσης Μακρής: κοντραµπάσο
Θωµάς Κωστούλας: τύµπανα
Γιάννης Οικονοµίδης: τροµπέτα, φλικόρνο
Στίχοι:Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική:Δημήτρης Αποστολάκης
Ερμηνεία:Ψαραντώνης
Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π’ όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.
Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.
Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.
Καμιά φορά απ’ το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν τη μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.
Συνταξιδιώτες επί σκηνής οι:
Ψαραντώνης, Θανάσης Γκαϊφύλλιας, Αργύρης Μπακιρτζής, Χάικ Γιαζιτζιάν
Έπαιξαν οι μουσικοί:
Νίκος Παπαναστασίου: Διεύθυνση ορχήστρας , Πιάνο, ακορντεόν
Σωτήρης Μπαλλάς: κιθάρα, φωνή
Δημήτρης Χριστοδουλόπουλος: κιθάρα
Γιώργος Καραµφίλλης: µπουζούκι
∆ιονύσης Μακρής: κοντραµπάσο
Θωµάς Κωστούλας: τύµπανα
Γιάννης Οικονοµίδης: τροµπέτα, φλικόρνο
Στίχοι:Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική:Δημήτρης Αποστολάκης
Ερμηνεία:Ψαραντώνης
Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
π’ όλο με περιμένει
κι όλο την καρτερώ,
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει,
μα ελπίζω να φιλιώσει
καιρό με τον καιρό.
Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου
για κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω,
για να της τραγουδήσω τον πιο βαρύ καημό.
Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω,
για να την αγκαλιάσω
στον πιο τρελό χορό,
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της,
μου δίνει την προβιά της
για να τηνε φορώ.
Καμιά φορά απ’ το πιοτό πέφτομε μεθυσμένοι,
σχεδόν αγαπημένοι,
καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν τη μπόρα,
σαν τη στερνή την ώρα
που θα επιτεθεί.