|Βαγγέλης Μανουσάκης| - Equipo

Αγωνιστική χρονιά 2013-2014...1η χρονιά της ομάδας μου, Θύελλα Ραφήνας, στην Γ εθνική κατηγορία στον όμιλο της ΑΕΚ!
Προέρχομαι από χρονιά στην Δ εθνική και συγκεκριμένα στον Αιολικό Μυτιλήνης, μέρος στο οποίο υπηρέτησα και την στρατιωτική μου θητεία.
Ενώ τα πράγματα πάνε καλά στην προετοιμασία, στον 1ο επίσημο αγώνα της χρονιάς για το κύπελλο στο Περιστέρι και 2 παιχνίδια πριν το ιστορικό ματς της ομάδας μου στο ΟΑΚΑ με 25000 κόσμο,τραυματίζομαι στο δεξί γόνατο..
Το πόρισμα ήταν το χειρότερο που θα μπορούσε..ρήξη χιαστού!
Η χρονιά χαμένη, οι ώρες στον γιατρό και το φυσιοθεραπευτήριο αμέτρητες, η ψυχολογία μου στο ναδίρ.
Την επόμενη χρονιά, η ομάδα έχει υποβιβαστεί και ξεκινάω σιγά σιγά την αγωνιστική μου επάνοδο μου στην Α ΕΠΣΑΝΑ. Το καταλαβαίνω ότι δεν είμαι ο ίδιος.
Έχω χάσει σε ταχύτητα, δύναμη, αλτικότητα μα πάνω από όλα σε ψυχολογία..Είναι τα κατάλοιπα του συγκεκριμένου τραυματισμού.
Ο προπονητής μου και οι συμπαίχτες μου με εμπιστεύονται αλλά όταν αρχίσουν τα must win παιχνίδια που έκριναν την άνοδο και το κύπελλο,μένω εκτός...στην αρχή στον πάγκο και στην συνέχεια εκτός αποστολής...
Ήμουν έτοιμος να τα παρατήσω αλλά κάτι μέσα μου με έσπρωχνε να παλέψω..
Δουλεύω έξτρα ώρες στο γυμναστήριο και στο γήπεδο αποκτώντας περισσότερη αυτοπεποίθηση και ενθουσιασμό.
Η ομάδα κατακτάει την 1η θέση στο πρωτάθλημα καθώς και το κύπελλο της ένωσης και εγώ συνεχίζω να είμαι εκτός.
Η δικαίωση των κόπων και των προσπαθειών μου όμως έρχονται στους αγώνες μπαράζ και στο κύπελλο ερασιστεχνών που ακολουθεί.
Λόγω τραυματισμών και τιμωριών, επιστρέφω στην 11άδα, κάνοντας πολύ καλά παιχνίδια σημειώνοντας συνολικά 5 γκολ ως στόπερ...
Το αποκορύφωμα είναι στον ημιτελικό του κυπέλλου ερασιτεχνών όπου παίζουμε στην Πύλο εναντίον της πολύ καλής ομάδας του Τσικλιτήρα..
Το σκορ είναι 1-1 και το ματς πάει στην παράταση, μένοντας και με 10 παίχτες λόγω αποβολής του τερματοφύλακα μας..
Τελευταία φάση του παιχνιδιού, εκτέλεση κόρνερ από δεξιά,κεφαλιά δική μου στο 1ο δοκάρι και η μπάλα καταλήγει στα δίκτυα...εκστασιασμός..αναποδογύρισαν πάγκοι, πρόεδροι μπήκαν στο γήπεδο τρέχοντας.
Όλη η ομάδα μια αγκαλιά και σχεδόν όλοι πάνω μου...με έπιασαν τα κλάμματα καθώς μου βγήκε όλη η ένταση που είχα μέσα μου όλο αυτό το διάστημα..
Από τότε, καθιερώθηκα στην ομάδα με την οποία κάναμε εξαιρετικά πράγματα τα επόμενα χρόνια κατακτώντας τίτλους και διακρίσεις,
μα πάνω από όλα απέκτησα ξανά την χαμένη μου αυτοπεποίθηση!
Κατάλαβα ποιος είμαι και τι μπορώ να προσφέρω, μη μένοντας ποτέ ξανά στον πάγκο,σε καμία ομάδα της μετέπειτα καριέρας μου...
Έχοντας εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και με σκληρή δουλειά, μπορεί ο καθένας μας να πετύχει πολλά πράγματα..Χρειάζεται επιμονή και υπομονή την οποία ευτυχώς ο Θεός μου έδωσε και έζησα (και συνεχίζω να ζω) όμορφες στιγμές μέσα από το ποδόσφαιρο!