Μανώλης Από τον ειρμό της ενάτης ωδής του Αναστάσιμου όρθρου: «Ω θείας! ὢ φίλης! ὢ γλυκυτάτης σου φωνῆς! μεθ’ ἡμῶν ἀψευδῶς γάρ, ἐπηγγείλω, ἔσεσθαι, μέχρι τερμάτων αἰῶνος Χριστέ· ἣν οἱ πιστοί, ἄγκυραν ἐλπίδος, κατέχοντες ἀγαλλόμεθα». Δηλαδή: Η θεϊκή! Η αγαπητή! Η γλυκύτατη φωνή σου, Χριστέ. Με την οποία μας υποσχέθηκες ότι θα είσαι πάντοτε μαζί μας μέχρι της συντελείας των αιώνων. Αυτή σου την υπόσχεση εμείς οι πιστοί σαν άγκυρα ελπίδας την κρατάμε, γεμάτοι αγαλλίαση.
Στο προανάκρουσμα του «Χριστός Ἀνέστη», η φωνή του Κυρίου συγκινεί και παρηγορεί κάθε καλοπροαίρετη καρδιά, όχι μόνο για τον επίγειο βίο, αλλά και για τον μέλλοντα καιρό. Αυτή η προσμονή και η χαρά της Ανάστασης του Κυρίου, είναι που υπερκαλύπτει κάθε δοκιμασία και θλίψη του παρόντος. Με αυτή την προσμονή, σας εύχομαι και εγώ από μέρους μου η Ανάσταση του Κυρίου να γίνει βίωμά προς σωτηρία και να οδηγήσει όλους στην πνευματική και προσωπική μας ανάσταση!
Αγαπητοί, «Χριστός Ἀνέστη, Ἀληθῶς Ἀνέστη ὁ Κύριος»!
