It's my life. So far.

Μέρα στοχασμού σήμερα. Κοιτάζω προς τα πίσω, εκείνα τα 60 «καρέ» από το «φιλμ» της μέχρι τώρα ζωής μου.
Ο απολογισμός βγαίνει θετικός. Κατάφερα όσα σημαντικά είχα βάλει στόχο. Όσα δεν έκανα δεν οφείλονται στην απουσία ικανότητας. Οφείλονται στον χαρακτήρα και τα «πιστεύω» μου. Έτσι κι αλλιώς, ήταν πάνω σε ζητήματα που δεν θεωρώ σημαντικά (φήμη, εξουσία, περιουσία). Όλα εκείνα που για να τα αποκτήσεις πρέπει να εκχωρήσεις μέρος της ψυχής και του χαρακτήρα σου. Άρα δεν τις νοιώθω αποτυχίες. Νοιώθω απόλυτα γεμάτος και δεν μετανιώνω για τίποτα απ’ όσα έκανα. Ίσως μετανιώνω για κάποια παραπάνω πράγματα που θα μπορούσα να έχω κάνει για το σύνολο, αλλά τα άφησα σε άλλους «ικανότερους» να (μην) τα κάνουν.
Κοιτώντας κάποια «καρέ» από τις πρώτες δεκαετίες και συγκρίνοντας τα με τα πιο πρόσφατα, υπάρχει μια πικρή γεύση για τις αλλαγές που φέρνει πάνω μου ο χρόνος. Όμως, από την άλλη, υπάρχει πια η ωριμότητα να αντιληφθείς πως αυτές οι αλλαγές δεν ισχύουν μόνο για τους άλλους, είσαι κι εσύ θύμα της φθοράς του «πανδαμάτορος». Είναι το τίμημα μιας γεμάτης ζωής. Θυμάμαι πως, στα 30α μου γενέθλια, μελαγχολούσα ακούγοντας τον Βασίλη να τραγουδά «κι αν είμαι rock, μη με φοβάσαι. Έγινα κιόλας 30 χρονών». Σήμερα, μετά από άλλα 30 χρόνια, το γιορτάζω με το «It’s my life» των Bon Jovi.
Μετά από 6 δεκαετίες, η μοναδική περιουσία που έχω να επιδείξω είναι το θυελλώδες εφηβικό ταπεραμέντο μου που δεν μεταλλάχθηκε στο διάβα των χρόνων κι ελπίζω να μείνει αναλλοίωτο μέχρι τελικής πτώσης. Όπως έλεγε ο Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι,
«Ας με βρίσκει το κούρεμα
ολοένα πιο γκρίζο.
Και τ’ ασήμι του χρόνου,
ας μ’ ασήμωσε.
Ποτέ σε μένα,
πιστεύω κι ελπίζω,
η κατάπτυστη δεν θα ‘ρθει σύνεση».
(Μετάφραση Αλέξη Πάρνη).
Κατάλαβα κι αυτό που ο νεαρός εαυτός μου αδυνατούσε να καταλάβει: Πως το Carpe Diem (Άδραξε τη μέρα) δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο της νιότης. Τουλάχιστον εγώ το νοιώθω καθημερινά κι, όπως ο καθηγητής Keating από τον «Κύκλο των Χαμένων Ποιητών», προσπαθώ να το περάσω στις νεότερες γενιές.
Κι όταν κάποτε τα σκουλήκια ροκανίσουν το κουφάρι μου ή η στάχτη μου σκορπιστεί στον Συριανό άνεμο, κάτι από μένα θα μείνει. Γι’ αυτό «δεν θα πεθάνουμε ΠΟΤΕ, κουφάλα νεκροθάφτη!
Αν και οι ευρύτερες συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές, ατενίζω το μέλλον με μεγάλη αισιοδοξία, ξέροντας πως πιθανά δεν θα προλάβω να ζήσω τα καλύτερα που έρχονται. Ωστόσο, όσο έχω δυνάμεις, θα παλεύω γι’ αυτά. Για να τα ζήσουν αυτοί που τους αξίζουν.
Όπως λέει ο John Bon Jovi, «Αυτή είναι η ζωή μου! Θέλω να ζήσω όσο είμαι ζωντανός!».
Δεν ξέρω αν τεχνικά το βίντεο είναι καλό. Είναι όμως καμωμένο με νοσταλγία κι ελπίδα. Είναι τα «καρέ» του 60χρονου «φιλμ» της ζωής μου. Μέχρι σήμερα.
Συνεχίζεται. Όπως και η ζωή. Όπως και τα όνειρα των εραστών που ποτέ δεν σβήνουν, όπως λέει ο Διονύσης.