'ΡΩΓΜΕΣ'~ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ~ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΕΛΛΗΣ

''ΡΩΓΜΕΣ"
Ποιητική Συλλογή του Γιάννη Βέλλη
Από την παρουσίαση στο καφέ"Αθηναίων Πολιτεία"
19 Απριλίου 2016

"Ρωγμές, σ’ ό,τι κοιτάζεις, αστάθεια ο χρόνος, οι συγκινήσεις, τρωτοί γίναμε στις ανάγκες μας και πληγωνόμαστε, καθημερινός ο διάλογος της απουσίας/ φθαρτές οι εικόνες που κρατήσαμε, οι συγγένειες, οι αγάπες, μίκρυναν οι ανοχές, διχάστηκαν οι σκέψεις μας, μαζευτήκανε/ θέλεις να πετάξεις ψηλά και στο απαγορεύουν οι τρόποι σου, όλα φτιαγμένα για τον καθωσπρεπισμό μας, ηλίθιες όλες οι αντιδράσεις όταν δεν καθοδηγούνται, έτσι μας έμαθαν/ θα βγω στην πόρτα, φωνάζοντας σαν να καταστράφηκε ο κόσμος, αν και αλήθεια είναι, το κράτησα μυστικό για να μη πληγώνεστε/ θα πετάξω όσα στα χρόνια μάζεψα, καίγοντας μέχρι το τελευταίο όνειρο, για να ζεσταθώ, μόνο γι’ αυτό/ λένε η ελευθερία αποκτάται όταν δεν έχεις τίποτα να χάσεις και η επικινδυνότητα θα συμπλήρωνα, να προσέχετε". Γιάννης Βέλλης

[jvellis]

Το βιβλίο έχει στο εξώφυλλό του μια εξαιρετική εικαστική σύνθεση της Αγγελικής Ραυτοπούλου.Θεωρώ, λόγω πείρας στο αντικείμενο, ότι έγινε με προσοχή ιδιαίτερη η σελιδοποίησή του από τις εκδόσεις "ΑΡΙΣΤΑΡΕΤΗ", κάτι που σπάνια συναντάς σε εκδοτικούς οίκους. Ευχαριστώ τον Κώστα Διάκο - Νομικό περιβάλλοντος, τ. περιφερειακό σύμβουλο Αττικής, Ηλία Προβόπουλο - Δημοσιογράφο, Δημήτριο Σταυρακάκη - Εκδότη, συγγραφέα για την παρουσίαση του βιβλίου "ΡΩΓΜΕΣ" και την Αγγελική Ραυτοπούλου, που είχε την οργάνωση - παρουσίαση της εκδήλωσης. Τις εκδόσεις "ΑΡΙΣΤΑΡΕΤΗ", επίσης, για το βίντεο αφιερωμα στο νέο βιβλίο. Όλους τους φίλους, φίλες, που τίμησαν με την παρουσία τους.

[jvellis]

ΣΗΜΕΙΩΜΑ της Γιόλας Αργυροπούλου
- Παπαδοπούλου, Καθηγήτριας του Τομέα
Κλασσικής Φιλολογίας της Φιλοσοφικής
Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
[ΑΠΟΣΠΑΣΠΑ]

Και μόνον ο τίτλος "Ρωγμές"
ελκύει τον αναγνώστη και αποτελεί έντονο
"ερέθισμα" για να έλθει σε επαφή
με το κείμενο... "Ρωγμές, σ' ό, τι
κοιτάζεις, αστάθεια ο χρόνος, οι
συγκινήσεις, τρωτοί γίναμε στις ανάγκες
μας και πληγωνόμαστε, καθημερινός ο
διάλογος της απουσίας, φθαρτές οι εικόνες
που κρατήσαμε, οι συγγένειες, οι αγάπες,
μίκρυναν οι ανοχές, διχάστηκαν οι σκέψεις
μας, μαζευτήκανε, θέλεις να πετάξεις
ψηλά και στο απαγορεύουν οι τρόποι σου,
όλα φτιαγμένα για τον καθωσπρεπισμό
μας, ηλίθιες όλες οι αντιδράσεις, όταν
δεν καθοδηγούνται, έτσι μας έμαθαν, θα
βγω στην πόρτα, φωνάζοντας, σαν να
καταστράφηκε ο κόσμος, αν και αλήθεια
είναι, το κράτησα μυστικό για να μη
πληγώνεστε, θα πετάξω όσα στα χρόνια
μάζεψα, καίγοντας μέχρι το τελευταίο
όνειρο, για να ζεσταθώ, μόνο γι' αυτό,
λένε ότι η ελευθερία αποκτάται όταν δεν
έχεις τίποτα να χάσεις και η επικινδυνότητα,
θα συμπλήρωνα, να προσέχετε." Απ'
αυτούς και μόνο τους στίχους, τους
πρώτους της Συλλογής, υπογραμμίζει
κανείς τόσο τη βαθυστόχαστη σκέψη του
ποιητή όσο και την δεξιοτεχνία του λόγου
του. Οι "Ρωγμές" είναι μία εκτενής
ποιητική συλλογή, αποτελούμενη από
πολλές συνθέσεις με ποικίλο περιεχόμενο...
Η αγάπη, ο έρωτας, η χαρά και η λύπη, η
ανθρώπινη ψυχή με όλες τις εναλλασσόμενες
διαθέσεις της, η ζωή και ο θάνατος...
είναι μερικά από τα θεματικά μοτίβα που
συναντάμε στους υπέροχους στίχους των
"Ρωγμών". Ο ποιητής άλλοτε γράφει
στο πρώτο πρόσωπο, εκφράζοντας με τον
καλύτερο δυνατό τρόπο τις δικές του
σκέψεις και τα δικά του συναισθήματα
("Πάλι σε σκέφτομαι, / όσο η λεμονιά
αγκαλιάζει τους τοίχους / και χαμογελά
αισιόδοξα στον ήλιο...", "Θέλω να
κρατήσω το όμορφο, κοίταξε! / Ακόμα και
στη σιωπή του, / ακόμα και στην απουσία
του, / σαν χάδι απλώνεται, χρειάζομαι
την αγάπη, / όπως το φως, / τον άνεμο, / την
αναπνοή μου, / τα μάτια σου, το χαμόγελό
σου..."), άλλοτε στο δεύτερο πρόσωπο
("Θα έρθεις, τελικά;...", "Έβγαλες
τα γάντια, έσβησες προσεκτικά / αυτό το
κόκκινο του κρύου / απ' το πρόσωπο, /
ξεγέλασες την παρέα, / με το γαλάζιο του
ουρανού στα μάτια σου...") κι άλλοτε
χρησιμοποιεί το "εμείς", καθιστώντας
όλους εμάς κοινωνούς τού πνεύματος και
της ψυχής του ("Χάσαμε την επικοινωνία,
την αλληλεγγύη, / τις μικρές ασήμαντες
λεπτομέρειες, / τις πληγές, όσες ξυπνούσαν
συνειδήσεις, / τις αγάπες μας, χάσαμε
τόσα κι ακόμα χάνουμε, / με κίνδυνο -τον
μεγαλύτερο- να χαθούμε ως άνθρωποι...").
Η γραφή του Γιάννη Βέλλη είναι
αναμφίβολα συναρπαστική και ως προς
την αισθητική και ως προς το περιεχόμενο
της. Ο λόγος του ποιητή κυλάει απλά,
τρυφερά, αβίαστα, ολοζώντανα, όπως
ακριβώς κυλάνε τα ολοκάθαρα νερά μιας
ιερής, αμόλυντης κι αστείρευτης πηγής...
Λόγος που μας γοητεύει, μας συνεπαίρνει,
μας συναρπάζει και ανατείνει την ψυχή
μας στη σφαίρα του άμετρου ποιητικού
κάλλους... Στοιχεία της φύσης και
ειδυλλιακές εικόνες της απαντούν συχνά
στα ποιήματα του Γιάννη Βέλλη, τα
εμπλουτίζουν και καθιστούν ακόμη πιο
έντονα το κάλλος, τη ζωντάνια και τη
γλαφυρότητά τους... (Να ανοίξω τον κήπο,
/ να φέρω την άνοιξη, / τον γαλάζιο ουρανό,
/ ό, τι πάντα σου άρεσε περισσότερο, / το
χαμόγελο μαζί με τη θάλασσα, / αυτή που
επιμένει να γίνεται ένα, / με τα μάτια
σου και το φως, / το αλλιώτικο, / να
απλώνεται τρέχοντας, / κυνηγώντας, /
μέχρι το τελευταίο ασήμαντο σύννεφο /
στον ορίζοντα", "Ξεκίνησε επιτέλους
η βροχή, / γκριζαρισμένος ο ουρανός
επιμένει, / όσο άνεμος ταξιδεύει αχόρταγα
/ μέσα στις καρδιές μας...", "Έτρεχε
ξανά η θάλασσα, / χτυπούσε την άμμο κι ο
άνεμος συνεργός, / σκόρπιζε τα πάντα, /
το γκρίζο, βαρύ έφτανε τα πρώτα κύματα,
/ σφύριζε μέσα τους προκλητικά, / μια
βάρκα χάθηκε στο πέλαγος...").