κεφάλαιο δεύτερο

ο Ασημάκης Γιαμός λησμόνησε τα κότσια του κάτω από το ξερό κρεββάτι και τράβηξε γραμμή για την άκρη της αβαθούς θαλάσσης με τα ταβερνάκια της να ψάλλουν υπορχήματα από γυαλί που θρυμματίζεται όταν με χάρη προσκρούει πάνω του με όλα του τα λαμπρά παραφερνάλια ο μηχανικός κυανομέλας μονομάχος που λαθραία τον είχε φέρει πεσκέσι σε ένα από τα ταξίδια του τότε που τρεις κοχλιοειδείς ημέρες είχε σταθεί αρόδο και πήρε αντίδωρο δύο φρούτα του Καυκάσου με σκοπό στο επόμενο λιμάνι να τα προσφέρει στην γυναίκα με τα μεγάλα ωραία μάτια που θα τον έμπαζε δια των στροβιλισμών του καπνού της στο σπίτι με τους συνοπτικούς καναπέδες προσφέροντάς του το άλλο πρωί ασήμαντα φοντανάκια όταν ετοιμαζόταν με το νεοζηλανδέζικο στιλπνό βαπόρι του να μπαρκάρει για το αμετάκλητο ταξίδι προς το Αμπράξας όπου δεν πίστευε ότι θα έφτανε ποτέ αφού δεν εμπιστευόταν πια καθόλου τον αστρολάβο για τον οποίο κάποτε περηφανευόταν ότι είναι ακριβές αντίγραφο του μηχανισμού των Αντικυθήρων αλλά τώρα μετά από τόσα αζιμούθια που είχαν χαραχτεί στα γρανάζια του έδειχνε πεισματικά μόνο την τελεσίδικη ρότα προς το σφαγείο που ποτέ δεν τελειώνει αλλά το ξαναπιάνει από την αρχή αφού είναι πασίγνωστο από τότε που ο Erwin η κουκουβάγια έκραξε ότι «τὸ γεγονός αὐτὸ τὸ γενησόμενον» και πέταξε μακριά από το φυλλώδες κατάρτι με προορισμό την Καρχηδόνα αφήνοντας μόνο του τον τρελλό να διευθύνει με το piccolo τα τέρατα της τυρβώδους αβύσσου αξιοποιώντας στο έπακρο την ελευθερία που του επιδαψίλευσε η ειρκτή του αβέβαιου πόντου με τα στάσιμα κύματά του που έχουν καρφωμένα στους δεσμούς των μάτια μάτια παλίντονα στραμμένα κάποτε προς την ανατολή μα τώρα προς την δύση μόνο προς την δύση εκεί που εκτείνονται αμπελώνες οργισμένοι μες στα εγκαύματα που τους χάρισε ο ήλιος

κείμενο, ζωγραφιές, ανάγνωση: Βασίλης Τάσσης