Η ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Показать описание

Όταν βαρύς, βαρύς-βαρύθυμος………….

Όταν βαρύς κατάμαυρος ο ουρανός πλακώνει
Και τα βουνά στα μάτια μας αφούρα μας τα χώνει
Και σ’ όλο τ’ Οροπέδιο τους κεραυνούς σκορπάει
Ακούω το αλύχτισμα της Γης π’ αγκομαχάει…

Χάνεται ο ορίζοντας και μούσκεψεν ο τόπος
Μια φυλακή τα σπίτια μας τα κυβερνά ο φόβος
Ένα πουλί στο τζάμι μας τη κεφαλή χτυπάει
…Και την αφούρα με φωτιά η αστραπή κεντάει!!!!

Βρέχει τ’ ανέφαλο βροχή πολλή βαβούρα πιάνει
Ποτάμια κατεβαίνουνε, λίμνες – κολύμπες κάνει,
Αστράφτει και κουφοβροντά και τα οζά βογγούνε
...Καθώς ψυχές απάτριδες στον Ουρανό σκορπούνε…

Παν τα πουλάκια χαμηλά κοντά στη Γης πετούνε
Κρύβονται στην αυλίτσα μας σαν να παρακαλούνε
Ούλα μαζί παρακαλούν στο νοτισμένο τζάμι
..Να μην τα πάρει μια στιγμή τ’ αέρα το ποτάμι…

Απ’ τον αγέρα ντάκαρε το σείστρο να χτυπάει
Κι ο Γέρος τα κουτσούρια του και τη φωτιά κυτάει
Βάνει ρακί, μελώνει τη κι ύστερα μας κερνάει
«Πολλές οι αμαρτίες μας κι ούλες τις συγχωράει!»

Ο Θάνατος παρακαλεί και δύναμη μας βάνει
Και η βροντή κι η αστραπή να ζούμε μας εκάνει
Μες την αφούρα την πυκνή και του χιονιού το κρύο
Πιάσε βελόνι κέντα τη την πέτρα μες το βρύο!

Χτυπά το ποτηράκι του και λέει : «Ευτυχία!
Δεν είν’ κατάρα η βροχή μόνο ‘ναι ευλογία!
Σούβλιζε κρέας στη φωτιά, καλά αλάτιζε το
Και το φλασκάκι με κρασί ,πιάσε και γέμιζε το!!!»

Στίχοι - Απαγγελία : Κωστής Μουδάτσος