filmov
tv
Αρκοχώρι: Η κυρία Ευδοξία επιστρέφει στο σχολείο της
Показать описание
''Εκείνα τα χρόνια είχαν και μυαλό και χρώμα".
Η κυρία Ευδοξία, 95 ετών σήμερα, μας άνοιξε την καρδιά της και μας πήρε μαζί της σε ένα συγκινητικό ταξίδι πίσω στον χρόνο. Επιστρέψαμε μαζί στο δημοτικό σχολείο Αρκοχωρίου, εκεί όπου, πριν από 83 χρόνια, καθόταν σε ένα ξύλινο θρανίο, γεμάτη όνειρα και παιδική αθωότητα. Με έναν γλυκό αναστεναγμό, κάθισε ξανά στην ίδια θέση που είχε αφήσει ως δωδεκάχρονο κορίτσι. Οι αναμνήσεις ζωντάνεψαν μπροστά μας: τα φωτεινά πρόσωπα των συμμαθητών της, οι όμορφες ζωγραφιές στους τοίχους, οι φωνές της τάξης. Όμως, μαζί με τις γλυκές στιγμές, ήρθαν και οι σκιές μιας σκληρής εποχής, τότε που η «βίτσα» ήταν κομμάτι της σχολικής καθημερινότητας. Κι όμως, ακόμα και αυτές οι αναμνήσεις είχαν μια θέση στην καρδιά της, γιατί ήταν κομμάτι της ζωής της, μιας ζωής γεμάτης δύναμη και αγάπη για τον τόπο της.
Το σχολείο στέκει ακόμα εκεί, ανέπαφο, σαν μνημείο μιας άλλης εποχής, ένας ζωντανός θησαυρός για τους επισκέπτες. Στο μικρό χωριό των 27 κατοίκων, η ζωή συνεχίζεται. Ανάμεσα στους ηλικιωμένους, ένας 20χρονος πρωταθλητής κολύμβησης γεμίζει με τη ζωντάνια του τις καρδιές τους. Το χαμόγελό του είναι σαν μια υπόσχεση πως, όσο υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται και άνθρωποι που ονειρεύονται, η ζωή θα συνεχίζει να ανθίζει.
Κυρία Ευδοξία σας είμαι ευγνώμων που με δεχθήκατε σε αυτή τη συγκινητική επιστροφή στο παρελθόν μοιράζοντας μαζί μου τις αναμνήσεις, τα χαμόγελα και τις σιωπηλές στιγμές που κουβαλά η ψυχή σας.
Η κυρία Ευδοξία, 95 ετών σήμερα, μας άνοιξε την καρδιά της και μας πήρε μαζί της σε ένα συγκινητικό ταξίδι πίσω στον χρόνο. Επιστρέψαμε μαζί στο δημοτικό σχολείο Αρκοχωρίου, εκεί όπου, πριν από 83 χρόνια, καθόταν σε ένα ξύλινο θρανίο, γεμάτη όνειρα και παιδική αθωότητα. Με έναν γλυκό αναστεναγμό, κάθισε ξανά στην ίδια θέση που είχε αφήσει ως δωδεκάχρονο κορίτσι. Οι αναμνήσεις ζωντάνεψαν μπροστά μας: τα φωτεινά πρόσωπα των συμμαθητών της, οι όμορφες ζωγραφιές στους τοίχους, οι φωνές της τάξης. Όμως, μαζί με τις γλυκές στιγμές, ήρθαν και οι σκιές μιας σκληρής εποχής, τότε που η «βίτσα» ήταν κομμάτι της σχολικής καθημερινότητας. Κι όμως, ακόμα και αυτές οι αναμνήσεις είχαν μια θέση στην καρδιά της, γιατί ήταν κομμάτι της ζωής της, μιας ζωής γεμάτης δύναμη και αγάπη για τον τόπο της.
Το σχολείο στέκει ακόμα εκεί, ανέπαφο, σαν μνημείο μιας άλλης εποχής, ένας ζωντανός θησαυρός για τους επισκέπτες. Στο μικρό χωριό των 27 κατοίκων, η ζωή συνεχίζεται. Ανάμεσα στους ηλικιωμένους, ένας 20χρονος πρωταθλητής κολύμβησης γεμίζει με τη ζωντάνια του τις καρδιές τους. Το χαμόγελό του είναι σαν μια υπόσχεση πως, όσο υπάρχουν άνθρωποι που θυμούνται και άνθρωποι που ονειρεύονται, η ζωή θα συνεχίζει να ανθίζει.
Κυρία Ευδοξία σας είμαι ευγνώμων που με δεχθήκατε σε αυτή τη συγκινητική επιστροφή στο παρελθόν μοιράζοντας μαζί μου τις αναμνήσεις, τα χαμόγελα και τις σιωπηλές στιγμές που κουβαλά η ψυχή σας.
Комментарии