Στίχοι:
(Ελ Ρίμο) : Οι νύχτες είναι πονηρές, γιατί φέρνουν στο κεφάλι τις παλιές αγκαλιές, πολλές φορές οι αναποδιές του χθες ανασταίνονται στο σήμερα και μένουν ζωντανές. Έτσι, έστησα στην αυλή μου ένα σκιάχτρο μικρό, να διώχνει ότι θεωρώ πως είναι μέσα μου νεκρό κι ότι αισθάνομαι όταν δεν μπορώ να εκφραστώ, μα ξεριζώθηκε όταν άρχισα να πράττω με μυαλό. Πάλι καλά να λέμε που υπάρχει το χαρτί και δεν εννοώ τα φράγκα, μιλάω για μουσική που άλλοτε αρκεί και άλλοτε την κρίνω ανεπαρκή, σα να δίνεις ασπιρίνη σε καρκινοπαθή για να γιατρευτεί, ενώ το φάρμακο είναι η ζωή κι όποιος αποκτήσει μία οφείλει να τη σεβαστεί, είναι σκέψη παιδική και καθόλου ποιητική, συγκεχυμένη όσο δεν πάει και καθ’ όλα αληθινή. Το αντίθετο δηλαδή απ’ ότι είχαμε εγώ κι εσύ, ούτε στο μόνο μέρος που χωρά τα πάντα πλέον δεν ζει τίποτα, ούτε καν εκεί, μες στην καρδιά μου, ούτε εκεί…
(Αλχημιστής): Λες κι οι μέρες πάνε πίσω Ρίμο; Σκισμένες οι φωτογραφίες πάνω στο κομοδίνο, στο σκοτάδι εύκολα από αυτές θα κρυφτείς, μα στο φως δε μπορείς, θες δε θες θα τις δεις. Κι είναι τόσο γεμάτες με ζωή, ποιος είπε ότι δεν μπορούν να συναρμολογηθούν ξανά; Θέλει θέληση, πίστη, αγνά χαμόγελα και μια μικρή συγχώρηση στα λάθη τα ανθρώπινα. Κι όσα παραμύθια και αν έγραψε ο Andersen τη μαγεία της πραγματικότητας δεν έφτασε, πώς να αγγίξεις κάτι τόσο δυνατό; Τα μάτια αχρηστεύουνε το κάθε ένα στυλό, μα κι αυτό βοηθάει στην περίπτωση που η μοναξιά σου ψάχνει τρόπο να γιατρευτεί και της δίνεις μορφή, απλό μελάνι στο χαρτί, ανοίγω την καρδιά μου μέσα, τι να δω, μόνο εσυ…
