Καλλιτέχνης

Αρχικά ότι σε ξέρω να σου πω
ξέρω την ομορφιά που κρύβεις στη καρδιά και στο μυαλό
ξέρω τα βράδια όταν γυρνάς στο σπίτι σου τι κάνεις
και με το άγρυπνο το μάτι το άπειρο πως καλοπιάνεις

μα το ταβάνι είναι εμπόδιο δε βλέπεις τα άστρα -χάνεις-
τότε στίχους αγαπημένων ποιητών επαναλαμβάνεις
με φωνή σπαρακτική για να τρομάξει το σκοτάδι
"Είμαι ξεχωριστός, δεν ανήκω στο κοπάδι"

Εντάξει φίλε, ήρεμα φίλε
δε σε κοροϊδεύω, απλά λίγο μέσα σου βαθαίνω.
Δεν είπα δα ότι είσαι αυτάρεσκος
πως δημιουργείς για παλαμάκια και ψυχοθεραπεία
πως θα 'θελες τόσο να 'σαι άρρωστος

μα έλα που δεν είσαι
τους ανθρώπους αγαπάς και θες μαζί τους να είσαι
παραμυθιάζεσαι αφήνεις τη θλίψη να σε γαμά
και δε ξέρω γιατί το κάνεις
είσαι αδύναμος ή το παριστάνεις;

Παρ' όλα αυτά δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω
την αγάπη σου για το όμορφο να μην υποστηρίξω
έχεις πάθος και αγάπη ονειρεύεσαι έναν κόσμο χωρίς κράτη
"Επ τι είπε αυτός σαν να προπαγανδίζει κάτι!"

Ωραία, ας γυρίσουμε στην τέχνη, την ιδέα
να φτιάξω τσάι, κουλουράκια, κύβους ζάχαρης έχεις;
τι δεν έχεις; λίγο κέικ; ρεύμα; ούτε τηλέφωνο;
Άλλα γουστάρεις να μου απαγγείλεις σεφέρη;