Αυτοκριτική

… οίδα πολλούς να σκούζουν «επανάσταση»,
«εμπρός ν’ αλλάξουμε τον κόσμο, όλοι μαζί»
και πρώτον και καλύτερον και διαλεχτόν εμένα!
Μα σήμερα δεν ξέρω πως, σκέφτηκ’ αλλιώς!
Σαν πως αλήθεια γίνεται τα πράγματα ν’ αλλάξουν
και πως αυτά θα είναι τάχατες καλύτερ’ από τούτα,
όταν η κάθε αλλαγή, προϋποθέτει μαζική αποδοχή;

Όλοι εμείς οι επαναστάτες, καλούμε τους άλλους,
όλους αυτούς που σέρνονται πίσω από κάποιον,
που τους αποβλακώνει για να τους εκμεταλλεύεται,
που τους σέρνει από δω κι από κει για πάρτη του,
που τους ρουφάει το αίμα και τους αποστεώνει,
που φτιάχνουν «τούτον τον κόσμο τον μικρό τον μέγα»,
να φύγουν απ’ αυτόν και να ’ρθουν σε μας, καλύτερα!

Κι ούτε λιγάκι ούτε πολύ, σα να τους λέμε δηλαδή απλά,
αφήστε τον άλλο κι ακολουθήστε όλοι εμένα γι’ αλλαγή!; …
Και ξαφνικά αντιλαμβάνομαι πως είμαι υποκριτής,
ένας απαίσιος και φρικτός μικρός κομπογιαννίτης.
Πως αυτό που βαφτίζω επανάσταση εγώ και αλλαγή,
είναι το ίδιο ακριβώς που ήδη υπάρχει και πονεί
κι απλά θέλω τους άλλους πίσω μου κι όχι απ’ άλλον!!! …

Κι έκπληκτος βλέπω για πρώτη μου φορά το πρόβλημα!
Κι αυτό δεν είναι άλλο, απ’ το ν’ ακολουθούν πολλοί τον ένα!
Να εξυπηρετούν οι πλιότεροι πιστά τη βόλεψη του ενός!
Αυτό λοιπόν είναι το πρόβλημα κι όχι ο ένας ο αισχρός!
Η αισχρότητα βρίσκεται στους πολλούς κι όχι στον ένα!
Κι εγώ καλώ τους αισχρούς, να γίνουν οι αισχροί μου!
Κι αυτό το λέω «επανάσταση», «αλλαγή», στο τι;

Άρα πραγματική επανάσταση λοιπόν ποια είναι;
«Να μην πάει κανένας πίσω από άλλον, από κανέναν!»
Ναι θαρρώ πως τούτο όντως θα ήταν μια καλή αλλαγή,
θα ήταν κάτι αλλιώτικο από τούτο που υπάρχει και πονεί.
Και ποιος αλήθεια θα μπορούσε να προβλέψει να μας πει,
πως ένας κόσμος όπου κανείς δεν πάει πίσω απ’ άλλον,
θα ’ναι καλύτερος από τούτον τον μικρό και τον μεγάλο!;

Ω φρικτή μου κεφαλή θα με πετρώσεις τώρα ευθύς;
Ακόμα και τούτη η αλλαγή που είναι ναι επανάσταση,
εάν τυχόν γινόταν σήμερα, ετούτη τη στιγμή κι απ’ όλους,
αφού το έχω ήδη πει εγώ, όλοι θα ’ρχονταν πίσω μου!
Κι αφού θα ’ρχονταν πίσω μου, πίσω από έναν πάλι
κι η επανάσταση, δεν θα ’ταν και πάλι επανάσταση!!! …
Μα κι η ανάγκη πρόβλεψης για το χρηστόν της αλλαγής,
δεν είναι επαναστατική, δεν είναι η βόλεψη αλλαγή! …

Κι αυτό που βλέπω τελικά στο βάθος σ’ όλ’ αυτά η ουσία,
είναι πως επανάσταση είναι η βόλεψη του ενός, προσωπική,
η λευτεριά δεν είν’ δικαίωμα, είναι κατάκτηση σκληρή και πονερή,
… εγώ ο ηγέτης κι οι αισχροί, να είναι η βόλεψή μου …
_______________________________________________________