Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια,Ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια.

Το προσταχθέν μυστικώς λαβών έν γνώσει, εν τή σκηνή του Ιωσήφ σπουδή επέστη, ο Ασώματος λέγων τή Απειρογάμω· Ο κλίνας τή καταβάσει τους ουρανούς, χωρείται αναλλοιώτως όλος εν σοι· Ον καί βλέπων εν μήτρα Σου, λαβόντα δούλου μορφήν, εξίσταμαι κραυγάζειν Σοι·

Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.

Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια,

Ως λυτρωθείσα των δεινών ευχαριστήρια.

Αναγράφω Σοι η πόλις Σου, Θεοτόκε.

Αλλ' ως έχουσα το κράτος απροσμάχητον,

Εκ παντίων μέ κινδύνων ελευθέρωσον

ίνα κράζω Σοι·

Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.

Άγγελος πρωτοστάτης, ουρανόθεν επέμφθη, ειπείν τή Θεοτόκω το χαίρε· (τρις)

και συν τή ασωμάτω φωνή, σωματούμενόν Σε θεωρών, Κύριε, εξίστατο, καί ίστατο, κραυγάζων πρός Αυτήν τοιαύτα·

Χαίρε, δι' ης η χαρά εκλάμψει·

χαίρε, δι' ης η αρά εκλείψει.

Χαίρε, του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις·

χαίρε, των δακρύων της Εύας η λύτρωσις.

Χαίρε, ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς·

χαίρε, βάθος δυσθεώρητον καί Αγγέλων οφθαλμοίς.

Χαίρε, ότι υπάρχεις Βασιλέως καθέδρα·

χαίρε, ότι βαστάζεις τόν βαστάζοντα πάντα.

Χαίρε, αστήρ εμφαίνων τον Ήλιον·

χαίρε, γαστήρ ενθέου σαρκώσεως.

Χαίρε, δι' ης νεουργείται η κτίσις·

χαίρε, δι' ής βρεφουργείται ο Κτίστης.

Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.

Βλέπουσα η Αγία, εαυτήν εν αγνεία, φησί τω Γαβριήλ θαρσαλέως·

το παράδοξόν Σου της φωνής, δυσπαράδεκτόν μου τή ψυχή φαίνεται·

ασπόρου γαρ συλλήψεως την κύησιν πώς λέγεις; κράζων·

Αλληλούϊα.

Γνώσιν άγνωστον γνώναι η Παρθένος ζητούσα εβόησε πρός τόν λειτουργούντα·

Εκ λαγόνων αγνών Υιόν, πώς εστι τεχθήναι δυνατόν; λέξον μοι.

Προς Ήν εκείνος έφησεν εν φόβω, πλην κραυγάζων ούτω·

Χαίρε, βουλής απορρήτου μύστις·

χαίρε, σιγής δεομένων πίστις.

Χαίρε, των θαυμάτων Χριστού το προοίμιον·

χαίρε, των δογμάτων Αυτού το κεφάλαιον.

Χαίρε, κλίμαξ επουράνιε, δι' ής κατέβη ο Θεός·

χαίρε, γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης πρός ουρανόν.

Χαίρε, το των Αγγέλων πολυθρύλητον θαύμα·

χαίρε, το των δαιμόνων πολυθρήνητον τραύμα.

Χαίρε, το φώς αρρήτως γεννήσασα·

χαίρε, το πως μηδένα διδάξασα.

Χαίρε, σοφών υπερβαίνουσα γνώσιν·

χαίρε, πιστών καταυγάζουσα φρένας.

Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.

Δύναμις του Υψίστου, επεσκίασε τότε, πρός σύλληψιν τή Απειρογάμω·

και την εύκαρπον ταύτης νηδύν, ως αγρόν υπέδειξεν ηδύν άπασι, τοις θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν, εν τω ψάλλειν ούτως·

Αλληλούϊα.

Έχουσα θεοδόχον, η Παρθένος την μήτραν, ανέδραμε προς την Ελισάβετ· το δε βρέφος εκείνης, ευθύς επιγνόν τόν ταύτης ασπασμόν, έχαιρε·

και άλμασιν ως άσμασιν εβόα προς την Θεοτόκον·

Χαίρε, βλαστού αμαράντου κλήμα·

χαίρε, καρπού ακηράτου κτήμα.

Χαίρε, γεωργόν γεωργούσα φιλάνθρωπον·

χαίρε, φυτουργόν της ζωής ημών φύουσα.

Χαίρε, άρουρα βλαστάνουσα ευφορίαν οικτιρμών·

χαίρε, τράπεζα βαστάζουσα ευθηνίαν ιλασμών.

Χαίρε, ότι λειμώνα της τρυφής αναθάλλεις·

χαίρε, ότι λιμένα των ψυχών ετοιμάζεις.

Χαίρε, δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα·

χαίρε, παντός του κόσμου εξίλασμα.

Χαίρε, Θεού πρός θνητούς ευδοκία·

χαίρε, θνητών προς Θεόν παρρησία.

Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.

Ζάλην ένδοθεν έχων, λογισμών αμφιβόλων, ο σώφρων Ιωσήφ εταράχθη, προς την άγαμόν Σε θεωρών, και κλεψίγαμον υπονοών, Άμεμπτε·

μαθών δε Σου την σύλληψιν εκ Πνεύματος Αγίου, έφη·

Αλληλούϊα.

Ήκουσαν οι ποιμένες, των Αγγέλων υμνούντων, την ένσαρκον Χριστού παρουσίαν·

και δραμόντες ως προς ποιμένα, θεωρούσι Τούτον ως αμνόν άμωμον, εν τη γαστρί Μαρίας βοσκηθέντα, ην υμνούντες είπον·

Χαίρε, αμνού και ποιμένος Μήτηρ·

χαίρε, αυλή λογικών προβάτων.

Χαίρε, αοράτων εχθρών αμυντήριον·

χαίρε, Παραδείσου θυρών ανοικτήριον.

Χαίρε, ότι τα ουράνια συναγάλλεται τή γη·

χαίρε, ότι τα επίγεια συγχορεύει ουρανοίς.

Χαίρε, των Αποστόλων το ασίγητον στόμα·

χαίρε, των Αθλοφόρων το ανίκητον θάρσος.

Χαίρε, στερρόν της πίστεως έρεισμα·

χαίρε, λαμπρόν της χάριτος γνώρισμα.

Χαίρε, δι' ης εγυμνώθη ο Άδης·

χαίρε, δι' ης ενεδύθημεν δόξαν.

Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.

Θεοδρόμον αστέρα, θεωρήσαντες Μάγοι, τη τούτου ηκολούθησαν αίγλη·

και ως λύχνον κρατούντες αυτόν, δι' αυτού ηρεύνων κραταιόν Άνακτα·

και φθάσαντες τόν άφθαστον, εχάρησαν Αυτώ βοώντες·

Αλληλούϊα.

Ίδον παίδες Χαλδαίων, εν χερσί της Παρθένου, τον πλάσαντα χειρί τους ανθρώπους·

και Δεσπότην νοούντες Αυτόν, ει και δούλου έλαβε μορφήν, έσπευσαν τοις δώροις θεραπεύσαι, και βοήσαι τη ευλογημένη·

Χαίρε, αστέρος αδύτου μήτηρ·

χαίρε, αυγή μυστικής ημέρας.

Χαίρε, της απάτης τήν κάμινον σβέσασα·

χαίρε, της Τριάδος τους μύστας φωτίζουσα.

Χαίρε, τύρρανον απάνθρωπον εκβαλούσα της αρχής·

χαίρε, Κύριον φιλάνθρωπον επιδείξασα Χριστόν.

Χαίρε, η της βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας·

χαίρε, η του βορβόρου ρυομένη των έργων.

Χαίρε, πυρός προσκύνησιν παύσασα·

χαίρε, φλογός παθών απαλλάττουσα.

Χαίρε, πιστών οδηγέ σωφροσύνης·

χαίρε, πασών γενεών ευφροσύνη.

Χαίρε, Νύμφη Ανύμφευτε.

Κήρυκες θεοφόροι, γεγονότες οι Μάγοι, υπέστρεψαν εις τήν Βαβυλώνα·...

Ψάλλει ο Περικλής Ηλ. Νταλιάνης Θεολόγος