ZEMHERİ

Eskiden,çok eskiden iklimin Akdeniz olduğu yıllarda dünyanın en güzel okul sıralarında geleceğe dair tatlı hayallerin bir katarın vagonları gibi gözümüzün önünden dizi dizi geçtiği yıllar.Omuzlarına öğretmenlik apoletini almadan geçtikleri yola yeni başlayacak olan bizlere nasihatler edilirdi.En önemlilerinden biri de kış soğuklarının hayatın her alanına baskın geldiği zamanlarda motorlu drezin turnelerinde kendimizi korumamız gerekliliği üzerineydi.20’li yaşların dinamizi geride kalıp eskiyen nüfus kağıdının gerçekleri ile yüzleşince “marazlar” ortaya çıkardı,tecrübe konuşuyordu.En ilginci ise motorlu drezin turnelerinde göğse gazete kağıdı sarmaktı.
Sardım mı ? Evet.Bir kere.O da meraktan.Bir daha da iman tahtamın üzerine gazete kağıdı sarmaya üşendim.Yağmurun,karın,rüzgarın bıçak gibi kestiği soğuk havalarda sayısını bilmediğim kadar turne yaptım hemen her yerinden rüzgar alan çoğu kapısız motorlu drezin ile.Göğsümü üst üste giydiğim kıyafetlerin ardından deri yelekle güçlendirilmiş parkeye emanet ettim rüzgara karşı.Ancak ayaklar çoğu zaman bütün gövdesiyle hücum eden rüzgara karşı savunmasız kaldı.Kalın çoraplara ve bir botun güvenliğine sığınsak da buz keserdi ayaklarım.Issız bir dağ başında takımın yaktığı dumanı tüten ateşte demlenen çay avcumuzu ve içimizi ısıtsa da ayaklarımın ısınması için yeterli zaman olmadı çoğunlukla.
Marazlarını bekliyoruz artık bu demlerde.
Geriden gelenlere bu konuda verecek öğüdümüz yok artık.
“Son”duk.