Yolların Sonu - Nihal Atsız Şiiri - Atilla Yılmaz

bugün yollanırken bir gurbete yeniden
belki bir kişi bile gelmeyecektir bize
bir kemiğin peşinden saatlerce yol giden
itler bile gülecek kimsesizliğimize

gidiyorum: gönlümde acısı yanıkların
ordularla yenilmez bir gayız var kanımda
dün benimle birlikte gülen tanıdıkların
yalnız bir hatırası kaldı artık yanımda

yufka yüreklilerle çetin yollar aşılmaz
çünkü bu yol kutludur gider tanrı dağı'na
halbuki yoldaşını bırakıp dönenlerin
değişilir topu da bir sokak kaltağına

ister düşün... kendini ister hayale kaptır
uzar uzar çünkü hiç sonu yoktur yolların
bakarsın aldanmışsın, gördüğün bir seraptır
sevimli bir hayale açılırken kolların

ey doğunun alnımı serinleten rüzgarı!
ey karanlıkta bana arkadaşlık eden ay!
arzularım bir oktur, aşar ulu dağları
düştüğü yer uzakta "dilek" adlı bir saray

o sarayda bulunca tanrılaşan erleri
artık gözüm arkaya bir daha dönmeyecek
hepsi sussa da, kür şad, uzatarak elini:
"hoşgeldin oğlum atsız, kutlu olsun!" diyecek.