Μετά το παραπάνω σχόλιό μου, έλαβα το ακόλουθο προσωπικό e mail: “Πολύ με το γάντι τα είπες συνάδελφε».
Σωστό, και επειδή τα «γάντια» δεν τα γουστάρω, νάτα και... τσουβαλάτα:
Ο Βαρβέρης πριν από κάποια χρόνια με κάλεσε να συνεργαστούμε στην έκδοση ενός νέου περιοδικού το οποίο θα αφορούσε στο μεγαλύτερο μέρος του τα σκάφη. Στην πρότασή μου, ωστόσο, να χρησιμοποιήσουμε τον δικό μου τίτλο «δια θαλάσσης», που ήταν μια ετήσια έκδοση την οποία είχα διακόψει, αρνήθηκε, αντιπροτείνοντας να της δώσουμε δικό του τίτλο, αυτόν που διατηρεί μέχρι σήμερα. Έκανα το λάθος να δεχτώ, θεωρώντας ότι θα υπήρχε μια σωστή συνεργασία, σύμφωνα πάντα με τα λεγόμενά του.
Τους δύο πρώτους μήνες όλα πήγαν καλά και σύμφωνα με την συμφωνία μας, στη συνέχεια, όμως, άρχισαν τα παρατράγουδα, στα οποία δεν θα αναφερθώ γιατί δεν έχουν πια και πολύ σημασία, αφού την ευθύνη φέρει η δική μου αγαθοσύνη.
Κάποια μέρα, όμως, και ενώ ήμουν στη Ρόδο για μερικές μέρες διακοπών μετά από την κυκλοφορία του πρώτου καλοκαιρινού τεύχους, με κάλεσαν στο κινητό από την εταιρία Yamaha ρωτώντας με γιατί δεν είχα επικοινωνήσει μαζί τους για να επιβεβαιώσω την αποδοχή μιας πρόσκλησης της ιαπωνικής αντιπροσωπείας για την παρουσίαση των νέων μοντέλων της εξωλεμβίων της στη Φινλανδία, την οποία, όπως με πληροφόρησε στο τηλέφωνο η υπεύθυνη των δημοσίων σχέσεων της εταιρίας κ. Δογάνη, είχε στείλει στο όνομά μου στη διεύθυνση του περιοδικού του Βαρβέρη. Της απάντησα ότι δεν είχα ιδέα και αμέσως κάλεσα τον Βαρβέρη να μάθω γι’ αυτό. Όταν δε, τον ρώτησα πήρα την ακόλουθη απάντηση: «Σκέφτηκα να στείλω έναν φίλο μου που ξέρει αγγλικά».
Μόνον εγκεφαλικό που δεν έπαθα και του απάντησα: Τέρμα η συνεργασία μας και κοίτα μέχρι να επιστρέψω να έχεις εξαφανιστεί γιατί θα σε δείρω».
Τελικά δεν τον έδειρα, αλλά κακώς, γιατί τελικά κάποιος θα έπρεπε να το είχε κάνει.
Η συνέχεια είναι ότι αυτός ο φίλος του ήταν ο Γιώργος Πολυχρονίου, που γνώρισα στη συνέχεια σαν μόνιμο συνεργάτη του περιοδικού του, ο οποίος συνέχισε μαζί με τον Χάρη Μερκάτη, ήδη συνεργάτη των εκδόσεων Βαρβέρη στο διαφημιστικό του τμήμα.
Ωστόσο, ποτέ δεν θεώρησα αυτά το δύο παιδιά συνυπεύθυνους της αναξιοπιστίας του Βαρβέρη, τους οποίους, μάλιστα συμβούλεψα: «Προσέχτε παιδιά, γιατί αυτό που έκανε σε μένα θα το κάνει και σε σας, και ίσως τα πράγματα να αποδειχτούν για σας χειρότερα, αφού είστε νέοι, άπειροι και, ώς φαίνεται, θέλετε να κάνετε καριέρα στις ναυτικές εκδόσεις».
Η συνέχεια έδειξε το πόσο δίκιο είχα, αφού ο μεν Μερκάτης τον τρέχει στα δικαστήρια για οφειλές, ενώ ο Πολυχρονίου, πιο ήπιος χαρακτήρας, ακόμα υπομένει τις συκοφαντικές του επιθέσεις, αλλά... ως πότε;
Αυτή είναι μια μικρή επίθεση χωρίς... γάντια και δηλώνω ΠΑΡΩΝ, έστω και συνταξιούχος ναυτικός δημοσιογράφος και για όσο ακόμα θα αναπνέω. Γιατί η ιστορία και τα γραφόμενα δεν χάνονται.
diathalassis
Συνταξιούχος πλέον και εκουσίως απέχων επαγγελματικά από τα δρώμενα στον χώρο του σκάφους αναψυχής, ανατρέχω στη μέχρι τώρα ναυτική εκδοτική δραστηριότητα στην Ελλάδα και εκείνο που διαπιστώνω είναι ότι τίποτα δεν άλλαξε στην ποιότητα του επαγγελματικού ανταγωνισμού. Θα έλεγα ότι πραγματικά λυπάμαι, αλλά εκείνο που εύχομαι είναι οι νέοι εκδότες να διατηρήσουν το ήθος τους ανοίγοντας νέους δρόμους στην πληροφόρηση, που θα χαρακτηρίζει η ποιότητα στη δουλειά τους και όχι η επαλήθευση της ρήσης: "Να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα"
diathalassis
Αν και προσπάθησε να δείξει ήθος και μεγαλοψυχία, τελικά δε μπόρεσε να κρατήσει τα προσχήματα. Και αρνητική διαφήμιση, και προσπάθεια απαξίωσης των μέχρι πρότινος συνεργατών του. Με εξέπληξε στο 19.20 η φιλοσοφία περί διατήρησης των εντύπων αν δεν έχουν διαφήμιση κλπ. Αλήθεια γιατί σταμάτησε το Casting αφού το πρόβλημά του δεν ήταν η ποιότητα της ύλης, παρά μόνο η έλλειψη διαφημίσεων; Γιατί δεν υπολόγισε τις συνέπειες για τα υπόλοιπα έντυπα και το έκλεισε, αδιαφορώντας αν η πτώση του οφειλόταν στον αλλόκοτο τρόπο κυκλοφορίας του που επέβαλλε το χαμηλό τιράζ για λόγους οικονομίας; Οι σελίδες μίκρυναν σε διαστάσεις για οικονομία χαρτιού, τα τυπογραφικά (ο αριθμός των σελίδων) ελαττώθηκαν, η ποιότητα ύλης του εντύπου δεν είχε πια σημασία. Τελικά σημασία έχουν μόνο οι αριθμοί και κανείς εκδότης δεν τους αγνοεί. Κανείς δεν είναι άγιος και δεν έχει το φωτοστέφανο που ισχυρίζεται, αν δεν το αποδείξει. Και ο εξοστρακισμός όλων όσων δούλευαν με πίστη, αυταπάρνηση και επαγγελματισμό για να είναι το αποτέλεσμα καλό, μόνο και μόνο για μείωση του κόστους, δε χαρίζει φωτοστέφανα. Ο χρόνος θα δείξει ποιος ήταν τελικά ο καλός και ποιος ο κακός, ποιος έλεγε αλήθειες και ποιος παραπλανούσε, ποιος είχε ήθος και ποιος όχι, ποιος ήταν άξιος και ποιος ανάξιος. Κοντός ψαλμός αλληλούια...
