γιώργης π.κ-δρυμωνιάτης «Άστρο λαμπρό»

Και κοίταζα την Γη που ανάτειλε,
γαλάζιο φως και έβγαινε
μέσα απ’ τον κρατήρα της ψυχής μου
κι ήταν τρελός ο ορίζοντας
που αράδιαζε τα όνειρα
και πάμφωτος ο ουρανός
που έβλεπε η όρασή μου.
Κι εκεί στην άκρη του φωτός
καθόταν, άκρως γελαστός,
αυτός που δεν φαινότανε,
αυτός που όριζε το φως,
π’ όριζε την ανατολή της Γης
κι όλοι τον λέγανε Θεό,
δικός τους και δικός μου.
Κι ήτανε όμορφη πολύ
της Γης μου η ανατολή
μπρος απ’ τα μάτια που όριζε
ο νους του σύμπαντός μου.
Πάντα, την ώρα που ανατέλλει η Γη,
διαστέλλεται ο Ουρανός
κι ο άνθρωπος διαστέλλεται
κι ο νους μου και το εντός μου.
Σαν έχει ειρήνη ο καιρός,
είμαι άρχοντας του κόσμου,
την ώρα της ανατολής της γης
που φέγγει το χωμάτινο
και λάμπει ο Ουρανός μου.

γ.π.κ-δρ.