Σαντούρι 28.06.2012

Ήταν Πέμπτη απόγευμα μετά τη δουλειά κι έκοβα βόλτες με το ποδήλατο στην Πλάκα, περιμένοντας να περάσει η ώρα για ένα ραντεβού που είχα. Σκεφτόμουν για ένα CD ηλεκτρονικής μουσικής που ήθελα να βρω. Ήμουν κοντά στους Αέρηδες, όταν το αυτί μου μαγεύτηκε από μια μουσική γλυκιά, μια μουσική αληθινή που μιλούσε στην καρδιά. Σε μια γωνιά, κάτω από τη σκιά μιας μουριάς καθόταν ένας σκούρος ανθρωπάκος κι έπαιζε Σαντούρι. Ένα όργανο παλιό, γεμάτο χτυπήματα, χωρίς κανένα σκάλισμα ή άλλο διάκοσμο, βαμμένο με μπογιά. Η μουσική του κι η τεχνική του ανθρωπάκου, όμως, μιλούσαν κατευθείαν στην καρδιά. Δίπλα του είχε ένα άσπρο τάπερ με ένα δίευρω πεταμένο μέσα, πιθανό να το είχε βάλει ο ίδιος για "κράχτη". Έκατσα λίγη ώρα κι απόλαυσα τη μουσική του, άφησα ένα ευρώ και συνέχισα να ποδηλατώ. Μετά από λίγη μόνο ώρα, και χωρίς να μπορώ να βγάλω την εικόνα του απ' το μυαλό μου, ξαναπέρασα από εκεί. Τότε τον τράβηξα και βίντεο. Του άφησα άλλο ένα ευρώ. Από την κουβέντα που προσπαθήσαμε να κάνουμε κατάλαβα πως είναι Ρουμάνος. Το σαντούρι που έπαιζε ήταν του πατέρα του, και περίπου 40 χρονών, "βέκιο" όπως είπε στη γλώσσα του. Ένοιωσε ικανοποιημένος με το ποσό που μάζεψε. Μετά την κουβέντα μας, πολύ ευγενικά μάζεψε τα πράγματά του. Μάζεψε αρκετά για να πάρει λίγα τσιγάρα και κρασί. Δεν χρειαζόταν περισσότερα και είπε πως θα είναι στο ίδιο σημείο την επόμενη μέρα.