faces on / 2025

Το Πορτρέτο του Τραύματος: Φόβος, Μνήμη, και Ελπίδα

Το video art είναι ένα παράθυρο σε έναν κόσμο που αποφεύγουμε να κοιτάξουμε κατάματα. Τα πορτρέτα του αντί-αρχείου από τη σειρά Φόβητρο / Φόβος / Τραύμα / Μνήμη του Γιάννη Σταμενίτη λειτουργούν σαν καθρέφτες που μας επιστρέφουν τα πρόσωπα των φόβων μας, διαλυμένα, κατακερματισμένα, αλλά πάντα εκεί. Είναι φωνές που ψιθυρίζουν μέσα στη σιωπή, απαιτώντας να ακουστούν. Και ο Γιάννη Σταμενίτη, πάντα ειλικρινής, πάντα καυστικός, κοιτάζει απευθείας στην καρδιά αυτής της συνθήκης.

«Πόσοι από εμάς επιτρέψαμε στον φόβο να καθορίσει τις επιλογές μας;» ρωτά ο Γιάννης Σταμενίτης με τη γνωστή του ευθύτητα. Στο φως της οθόνης, οι φιγούρες του τραύματος μοιάζουν παράδοξα ανθρώπινες, σχεδόν οικείες. Σαν να μας ψιθυρίζουν: "Είμαι κι εγώ μέρος σου, κομμάτι σου. Είμαι η μνήμη σου, είμαι το παρελθόν που σε έπλασε."

Η κοινωνία, με τις ταξικές αγκυλώσεις της, δημιουργεί φόβητρα. Φόβητρα που μας κρατούν καθηλωμένους, ανήμπορους να ονειρευτούμε κάτι πέρα από το εφήμερο. Ωστόσο, μέσα από αυτό το έργο, διαφαίνεται μια αλήθεια: το τραύμα δεν είναι μόνο βάρος αλλά και σπόρος. Ένας σπόρος που, αν τον φροντίσουμε, μπορεί να φυτρώσει ελπίδα.

Η δημόσια σφαίρα, με τις κενές υποσχέσεις της, παραμένει ένας λαβύρινθος. Όμως, ίσως η έξοδος δεν βρίσκεται στην αποδοχή της ματαιότητας, αλλά στη δημιουργία. Στην τέχνη που μιλά αλήθειες και στην πράξη που διεκδικεί αλλαγή.

Το μήνυμα του Γιάννη Σταμενίτη καταλήγει με μια αναπάντεχη, αλλά ευπρόσδεκτη, νότα αισιοδοξίας: Ό,τι μας φόβισε, μπορεί να μας ελευθερώσει. Ό,τι μας πλήγωσε, μπορεί να μας διδάξει. Ό,τι μας κατακερμάτισε, μπορεί να γίνει το μωσαϊκό της νέας μας ύπαρξης. Γιατί, στο τέλος, ο φόβος είναι απλώς μια σκιά που ξεθωριάζει στο φως της αλήθειας.

«Οι φόβοι μας είναι οι δάσκαλοί μας, και το τραύμα είναι το μελάνι που γράφει τις πιο δυνατές ιστορίες μας.»