Afscheid van een heel bijzonder manneke!

Donderdagmorgen, een week geleden en ik sta op. Ik weet het, ik voel het. Ik weet dat de telefoon een paar uurtjes later ongenadigbaar over zal gaan. En toen dat ook gebeurde, stond mijn hart alsnog stil. Toen ik hoorde dat je in coma was gegaan, wist ik dat eigenlijk al. Ik voelde dat je aan je reis begonnen was. En eigenlijk heb ik het altijd geweten dat je veel te kort bij ons zou zijn. Iets in mij wist dat je niet oud zou worden. Misschien daarom dat ik veel te veel liefde in een veel te kort leven wilde proppen. Ik zei wel 1000x 'I love you so so much' op een dag en dat zeg ik nu nog. Maar eigenlijk zou ik 'I miss you so so much' moeten zeggen, maar ik kan het niet. Ik kan je niet loslaten. Je zit verweven in elke vezel van mijn lichaam. Ik kan je niet loslaten. In plaats van de 1000 kusjes op een dag, zijn het nu evenveel huilbuien om jou. Een paar weekjes geleden nam ik een foto (zie reacties) van jou en toen was het duidelijk. Jouw leven ging weldra ophouden. Maar ik wilde het eigenlijk niet zien. Ik zei er daarom ook niets over tegen Sab, want als ik het uitsprak dan werd het misschien wel waarheid... maar dat werd het ook. Ik zit met zoveel vragen en vooral de 'waarom-vraag'. Eentje die ik eigenlijk nog nooit eerder gesteld heb. Maar bij jou wel. Want er zijn zoveel vragen, maar geen antwoorden. Waarom maakte je plots zoveel beenmerg aan? Onze dierenarts kan niet verklaren waarom en ook de internist die geraadpleegd werd staat voor een raadsel. Ik liet autopsie op je uitvoeren omdat ik dit raadsel zo graag wil ontrafelen, begrijpen waarom dit gebeurde. Maar je orgaantjes zagen er zo goed uit. Alleen die verdomde rode bloedplaatjes die in je lichaampje woekerden en je ziek maakten. Ik vervloek ze met gans mijn hart. Als je in de bureau kwam schuifelen, ging je altijd voor de wc-deur rollebollen en schurken. Ik begreep nooit goed waarom. Nu wel. Tot zondag ging die deur altijd om onverklaarbare reden open. Zomaar, verschillende keren per dag. Ik wist dat jij 't was. Het gaf me een beetje troost. Ik wil zo graag onder een deken kruipen en teruggaan in de tijd. Dat ik na elke verzorgbeurt je wangetjes tegen de mijne voelde. Ons kleine ritueeltje. Ik zie je broekjes liggen en je luiertjes en ik kan het niet laten om te huilen. Ik mis je zo hard, dat ik er geen woorden voor heb. 💔 Ik heb het altijd geweten en toch snap ik niet waarom je niet langer bij ons mocht blijven. De liefde was zo groot - ik kan je niet loslaten. Ik wil je zo graag terug toveren of mijn ziel zelfs verkopen, zo lang ik de jouwe maar terug krijg. Zoveel vragen, zo weinig antwoorden. Ik weet alleen dat je graag gezien werd, ontzettend graag. Slaapwel kleine lieve man, hopelijk tot ooit! 🌟