filmov
tv
Project playlist P,απογευμα,Διασκευή Μαριάννα Ασλανίδου(Δημουλά, Χριστιανόπουλος, Σαχτούρης, Ρίτσος)
Показать описание
ΘΕΜΑ:ΑΠΟΓΕΥΜΑ
ΠΑΡΑΓΩΓΗ,ΜΗΞΗ,ΗΧΟΓΡΑΦΙΣΗ:ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΑΣΛΑΝΙΔΟΥ
ΕΙΚΟΝΕΣ: Childe Hassam, Γεράνια. 1888-1889, Frank Weston Benson, Γυναίκα με γεράνια. Γύρω στα 1910, Confusion Concept - Black and White Woman Portrait, Painting by Yisell Andrea Quintero, SMILE PLEASE Painting
ΠΟΙΗΜΑΤΑ:
Κική Δημουλά, «Απόγευμα» 1998
Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Απόγευμα» 1970
Μίλτος Σαχτούρης, «Το πράσινο απόγευμα» (1919-2005)
Γιάννης Ρίτσος, Απόγευμα 1909-1990
Ένα κομμάτι άνεμος που έπεσε στο δρόμο
κάθισε κι έπαιξε
στα σύρματα του ηλεκτρικού
μια μελωδία σιγανή
αφιερωμένη στη διάθεσή μου.
Αυτή για μια στιγμή μονάχα
ανασηκώθηκε και κοίταξε˙
ύστερα αμετάπειστη και αδιάφορη
ξαναβυθίστηκε εντός μου.
-Κική Δημουλά, «Απόγευμα» 1998
«Ήταν ωραίο εκείνο το απόγευμα με την ατελείωτη συζήτηση στο
πεζοδρόμιο.
Τα πουλιά κελαηδούσαν, οι άνθρωποι πέρναγαν, τ’ αυτοκίνητα τρέχανε.
Στο απέναντι παράθυρο το ράδιο έπαιζε ρεμπέτικα και το κορίτσι του
διπλανού μας τραγούδαγε το ντέρτι του.
Φυλλοροούσε η ακακία κι ευωδίαζε το γιασεμί
και μες στην Τάπια τα παιδιά παίζαν κρυφτούλι
και τα κορίτσια γύρναγαν σκοινί-
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν απο θάνατο,
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν απο τύψη,
κι εγώ τους αγάπησα πολύ τους ανθρώπους εκείνο το απόγευμα,
δεν ξέρω γιατί, πολύ τους αγάπησα, σαν ένας μελλοθάνατος.»
-Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Απόγευμα» 1970
Eκείνο το πράσινο απόγευμα
ο θάνατος είχε βάλει, στόχο την αυλή μου
απ’ το νεκρό μου το παράθυρο
με το βελούδινό μου μάτι
τον έβλεπα να τριγυρνάει
γύριζε και παράσταινε τον κουλουρτζή
γύριζε καi παράσταινε τον λαχειοπώλη
και τα παιδιά τίποτα δεν υποπτεύονταν
έπαιζαν με πιστόλια και τσίριζαν
αυτός πάλι γύριζε και πλησίαζε
και πάλι μάκραινε και έφευγε
ύστερα ξαναρχόταν
στο τέλος αγριεύτηκε
άρχισε να ουρλιάζει
-Μίλτος Σαχτούρης, «Το πράσινο απόγευμα»
Πολλές φορές σε ζήτησε το απόγευμα:
Όταν με βρήκε πίσω απ΄το παράθυρο
να προφητεύω τις συνεχείς σιωπές σου.
Όταν μια βίαιη σκηνή εκτυλίχτηκε σ΄εμένα
ανάμεσα και στο τετελεσμένο.
Όταν προχώρησα στο διπλανό δωμάτιο
κι αυτό το εκάλεσα «φυγή».
Κι άλλες επίμονες φορές σε φώναξε
μέσα από έξι λαϊκά τραγούδια
για πιάνο και για δύσκολο απόγευμα.
Κι ακόμη τρεις θρηνητικές φορές
όταν τα θέματα σουρούπωσαν,
κι ονόμασα τα μάτια σου
«καθημερινά απογεύματα»
κι όλον εσένα Κυριακή που είναι πάντα δύσκολη.
-Κική Δημουλά, Κυριακή απόγευμα 1998
Πότισε τα λουλούδια. Άκουσε το νερό να στάζει απ' το
μπαλκόνι.
Τα σανίδια μουσκεύουν και παλιώνουν. Μεθαύριο,
όταν θα πέσει το μπαλκόνι, αυτή θα μείνει στον αέρα,
ήσυχη, ωραία, κρατώντας μες στα χέρια της,
τις δυο μεγάλες γλάστρες τα γεράνια της και το χαμόγελό της.
-Γιάννης Ρίτσος, Απόγευμα 1909-1990
ΠΑΡΑΓΩΓΗ,ΜΗΞΗ,ΗΧΟΓΡΑΦΙΣΗ:ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΑΣΛΑΝΙΔΟΥ
ΕΙΚΟΝΕΣ: Childe Hassam, Γεράνια. 1888-1889, Frank Weston Benson, Γυναίκα με γεράνια. Γύρω στα 1910, Confusion Concept - Black and White Woman Portrait, Painting by Yisell Andrea Quintero, SMILE PLEASE Painting
ΠΟΙΗΜΑΤΑ:
Κική Δημουλά, «Απόγευμα» 1998
Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Απόγευμα» 1970
Μίλτος Σαχτούρης, «Το πράσινο απόγευμα» (1919-2005)
Γιάννης Ρίτσος, Απόγευμα 1909-1990
Ένα κομμάτι άνεμος που έπεσε στο δρόμο
κάθισε κι έπαιξε
στα σύρματα του ηλεκτρικού
μια μελωδία σιγανή
αφιερωμένη στη διάθεσή μου.
Αυτή για μια στιγμή μονάχα
ανασηκώθηκε και κοίταξε˙
ύστερα αμετάπειστη και αδιάφορη
ξαναβυθίστηκε εντός μου.
-Κική Δημουλά, «Απόγευμα» 1998
«Ήταν ωραίο εκείνο το απόγευμα με την ατελείωτη συζήτηση στο
πεζοδρόμιο.
Τα πουλιά κελαηδούσαν, οι άνθρωποι πέρναγαν, τ’ αυτοκίνητα τρέχανε.
Στο απέναντι παράθυρο το ράδιο έπαιζε ρεμπέτικα και το κορίτσι του
διπλανού μας τραγούδαγε το ντέρτι του.
Φυλλοροούσε η ακακία κι ευωδίαζε το γιασεμί
και μες στην Τάπια τα παιδιά παίζαν κρυφτούλι
και τα κορίτσια γύρναγαν σκοινί-
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν απο θάνατο,
παίζαν στην Τάπια και δεν ξέραν απο τύψη,
κι εγώ τους αγάπησα πολύ τους ανθρώπους εκείνο το απόγευμα,
δεν ξέρω γιατί, πολύ τους αγάπησα, σαν ένας μελλοθάνατος.»
-Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Απόγευμα» 1970
Eκείνο το πράσινο απόγευμα
ο θάνατος είχε βάλει, στόχο την αυλή μου
απ’ το νεκρό μου το παράθυρο
με το βελούδινό μου μάτι
τον έβλεπα να τριγυρνάει
γύριζε και παράσταινε τον κουλουρτζή
γύριζε καi παράσταινε τον λαχειοπώλη
και τα παιδιά τίποτα δεν υποπτεύονταν
έπαιζαν με πιστόλια και τσίριζαν
αυτός πάλι γύριζε και πλησίαζε
και πάλι μάκραινε και έφευγε
ύστερα ξαναρχόταν
στο τέλος αγριεύτηκε
άρχισε να ουρλιάζει
-Μίλτος Σαχτούρης, «Το πράσινο απόγευμα»
Πολλές φορές σε ζήτησε το απόγευμα:
Όταν με βρήκε πίσω απ΄το παράθυρο
να προφητεύω τις συνεχείς σιωπές σου.
Όταν μια βίαιη σκηνή εκτυλίχτηκε σ΄εμένα
ανάμεσα και στο τετελεσμένο.
Όταν προχώρησα στο διπλανό δωμάτιο
κι αυτό το εκάλεσα «φυγή».
Κι άλλες επίμονες φορές σε φώναξε
μέσα από έξι λαϊκά τραγούδια
για πιάνο και για δύσκολο απόγευμα.
Κι ακόμη τρεις θρηνητικές φορές
όταν τα θέματα σουρούπωσαν,
κι ονόμασα τα μάτια σου
«καθημερινά απογεύματα»
κι όλον εσένα Κυριακή που είναι πάντα δύσκολη.
-Κική Δημουλά, Κυριακή απόγευμα 1998
Πότισε τα λουλούδια. Άκουσε το νερό να στάζει απ' το
μπαλκόνι.
Τα σανίδια μουσκεύουν και παλιώνουν. Μεθαύριο,
όταν θα πέσει το μπαλκόνι, αυτή θα μείνει στον αέρα,
ήσυχη, ωραία, κρατώντας μες στα χέρια της,
τις δυο μεγάλες γλάστρες τα γεράνια της και το χαμόγελό της.
-Γιάννης Ρίτσος, Απόγευμα 1909-1990