Μάρκος Βαμβακάρης - ΦΡΑΓΚΟΣΥΡΙΑΝΗ - Σταύρος ο δάσκαλος μας

Στο νησί της Σύρου έχουνε γιορτή 19/ 06/20 22
Με μπουζούκι, νιάτα, ρεμπέτικα και τον μέγιστο 25χρονο μαέστρο ΣΤΑΥΡΟ ΞΑΡΧΑΚΟ να τους κατευθύνει με όλο του το είναι, όλο του το κορμί και η ύπαρξη δοσμένα στη Φραγκοσυριανή.

Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού,
παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι,
κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά.
Οδυσσέας Ελύτης

Τη δεκαετία του 1930, ο Μάρκος Βαμβακάρης, έκανε εμφανίσεις στη Σύρο, στη γενέτειρά του. Όπως ο ίδιος λέει, όταν έπαιζε, συνήθιζε να κοιτά χαμηλά και όχι το κοινό που τον παρακολουθούσε. Σε μία από αυτές τις περιπτώσεις, σήκωσε το κεφάλι του και είδε μία όμορφη κοπέλα. Συγκεκριμένα είπε:
«Όλος ο κόσμος της Σύρου μ' αγαπούσε πολύ, διότι κι εγώ ήμουν Συριανός και το είχαν καμάρι οι Συριανοί. Κάθε καλοκαιράκι με περίμεναν να πάω στη Σύρα να παίξω και να γλεντήσει όλη η Σύρα μαζί μου. Το 1935 πήρα μαζί μου τον Μπάτη, τον αδερφό μου τον μικρό και τον πιανίστα Ροβερτάκη και πήγα για πρώτη φορά στη Σύρο, σχεδόν είκοσι χρόνια αφ' ότου έφυγα από το νησί. Πρωτόπαιξα, λοιπόν, σ' ένα μαγαζί στην παραλία, μαζεύτηκε όλος ο κόσμος. Κάθε βράδυ γέμιζε ο κόσμος το μαγαζί κι έκατσα περίπου δύο μήνες. Εγώ, όταν έπαιζα και τραγουδούσα, κοίταζα πάντα κάτω, αδύνατο να κοιτάξω τον κόσμο, τα έχανα. Εκεί όμως που έπαιζα, σηκώνω μια στιγμή το κεφάλι και βλέπω μια ωραία κοπέλα. Τα μάτια της ήταν μαύρα. Δεν ξανασήκωσα το κεφάλι, μόνο το βράδυ την σκεφτόμουν, την σκεφτόμουν... Πήρα, λοιπόν, μολύβι κι έγραψα πρόχειρα:

Μία φούντωση, μια φλόγα
έχω μέσα στην καρδιά
Λες και μάγια μου 'χεις κάνει
Φραγκοσυριανή γλυκιά...
Ούτε και ξέρω πώς την λέγανε ούτε κι εκείνη ξέρει πως γι ' αυτήν μιλάει το τραγούδι. Όταν γύρισα στον Πειραιά, έγραψα τη Φραγκοσυριανή».

[OrpheusDionysus]

Σταύρος Ξαρχάκος- Η Μεγάλη του Μάρκου σχολή

Το 2017 ιδρύθηκε στην Σύρο, την ιδιαίτερη πατρίδα του Μάρκου Βαμβακάρη, ένα μη κερδοσκοπικό σωματείο ΕΝ ΧΟΡΔΑΙΣ & ΟΡΓΑΝΟΙΣ {Η Μεγάλη του Μάρκου σχολή}. Μία μουσική σχολή ως ελάχιστος φόρος τιμής στη μνήμη του Μάρκου Βαμβακάρη, σκοπός της οποίας είναι η ανάδειξη και διαφύλαξη της πολιτιστικής κληρονομιάς της ρεμπέτικης και βυζαντινής μουσικής.
“Σε μία κάποια εκδήλωση, προς τιμήν μου, στη Σύρο μεταξύ όλων αυτών που παρέλασαν από την σκηνή, ήρθαν και οκτώ πιτσιρικάδες με μπουζούκια κι άρχισαν να παίζουν. Με το άκουσμα αλλά και μ’ αυτό που είδα πρέπει να σας πω ότι συγκινήθηκα πάρα πολύ. Δεν περίμενα αυτοί οι πιτσιρικάδες να βγάζουν αυτόν τον εξαίρετο ήχο, να έχουν την ψυχή του ρεμπέτικου τραγουδιού. Εκείνο το βράδυ, αυθόρμητα, γυρίζοντας προς τον δήμαρχο και προς όλους τους παράγοντες του νησιού, είπα ότι δεν είναι δυνατόν αυτά τα παιδιά να τα αφήσετε έτσι, πρέπει να δημιουργηθεί μία σχολή. Μου ήρθε στον νου “Η μεγάλη του γένους σχολή” και είπα “Η μεγάλη του Μάρκου σχολή”. Βέβαια, ο Μάρκος ανήκει στο γένος όχι στο έθνος. Έκτοτε, για να δημιουργηθεί αυτή όλη η ιστορία περάσαμε πολύ δύσκολα. Είχε αναλάβει επάνω του όλο αυτό το έργο ο αντιπρόεδρος ο κ. Στέλιος Νιώτης, ο οποίος το έφερε εις πέρας. Χτυπήσαμε πολλές πόρτες και βαριές…Το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος ήταν η τελευταία και πιο βαριά πόρτα που άνοιξε επιτέλους κι ευχαριστούμε πάρα πολύ. Ελπίζω να συνεχίσετε να μας βοηθάτε.”

“Δεν πρέπει να ξεχνάν οι Συριανοί… Οι οποίοι δε νομίζω ότι έχουν βοηθήσει τόσο πολύ, διότι κατά βάθος όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο έχουν πρόβλημα με τον Βαμβακάρη. Δεν ξέρουμε ποιο είναι αυτό. Δεν το κατάλαβα ποτέ.”

“Η δημιουργία ενός σχολείου σημαίνει ελπίδα. Η γνώση ανοίγει ορίζοντες, ανοίγει φτερά. Όμως, μια γνώση που δεν οφείλει να είναι στείρα αλλά μεταμορφώνει ελεύθερα πνεύματα, σαν το πνεύμα του Μάρκου- στην μνήμη του οποίου είναι αφιερωμένη “Η Μεγάλη του Μάρκου Σχολή”. Τον Μάρκο της Σύρου, τον Μάρκο που χάραξε δρόμους στη λαϊκή μουσική, αυτό το ανυπότακτο κι ελεύθερο πνεύμα, που έδωσε το όνομα του σε μια νέα κυψέλη γνώσης, το ΕΝ ΧΟΡΔΑΙΣ & ΟΡΓΑΝΟΙΣ. Καλλιέργεια νου και ψυχής για τα ελεύθερα πνεύματα του αύριο” Σταύρος Ξαρχάκος

[OrpheusDionysus]

"Οι απομείναντες"
«Όμως υπάρχουν ακόμα
λίγοι άνθρωποι
που δεν είναι κόλαση
η ζωή τους
υπάρχει το μικρό πουλί ο κιτρινολαίμης
η Fraulein Ramser
και πάντοτε του ήλιου οι απομείναντες
οι ερωτευμένοι με ήλιο ή με φεγγάρι
ψάξε καλά
βρες τους, Ποιητή!
κατάγραψέ τους προσεχτικά
γιατί όσο παν και λιγοστεύουν
λιγοστεύουν
λιγοστεύουν »
- Μίλτος Σαχτούρης: Χρωμοτραύματα