2. Mηδέν & Ένα - Κόκκινη Κλωστή

Album: Κόκκινη κλωστή
Στίχοι: Μηδέν & Ένα
Παραγωγη: Μηδέν & Ένα
Ηχογράφηση: EnD Productions
Mix/Master: Eversor at Mixdown Studio
Μουσική επιμέλεια: Json
Σκίτσα: Αγάπη Θεολόγου

Δώμα

[doma_ath]

Στίχοι:

Kοίτα πως ρίχνω στο ποτήρι μου όσο κουράγιο μένει
αφού μου γνέφει απ΄την απέναντι σα ξένη κι’ας γελά
εδώ δε μας αρκούν πολλά, εδώ το πλαστικό μας τρέφει κι’ας περνά
απαρατήρητη η τέχνη που μαρτυρά, πως κάποτε κάπου υπήρξα
πως κάποτε σύραν οι πλάτες μας βουνά,
και τώρα πια στα βιαστικά, περνάμε έξω απ’τα παράθυρα του κόσμου
τον ήλιο πώς να σύρω μέσα στο δωμάτιο μου εδώ ανήκω
και πριν να βυθιστώ σε κάποιον ύπνο
πριν ο άνεμος με κάνει και σκορπίσω, πες μου τι να φοβηθώ
σμίγω φωτιά με λίγο τρίμμα από καπνό
και αυτό φαντάζει αρκετό, τουλάχιστον έτσι είναι απόψε
τη κόκκινη κλωστή πάρε και κόψε, η βούλωστο και νιώσε
το άρωμα ανατολής που μας κυκλώνει πότε πότε
εδώ μας γέμισαν χαρά τα βλέμματα του τότε
και πριν φύγεις την απάντηση δώσε,
παιδί που το ‘πιε, το θαλασσινό νερό και τώρα δίψα για ζωή
προτού μια σκέψη αρχίσει να τον κινεί μες την πόλη σαν εκκρεμές
προτού βήμα συρτό σαν αμανές να σε κυκλώσει
τη σάρκα μας μόνο φοβίζει η πτώση,
και αφού πιάστηκες στου χρόνου την απόχη
θα’μαι εκεί να σε κοιτώ απ’το μπαλκόνι μου σαν άλλος
μεσάνυχτα θα σπάμε μόνοι μας προτού μας καταπιεί το βάρος
κάποιας σκέψης που συνήθως συνυπάρχεις
εδώ τα κάστρα δε τα ρίχνει η θάλασσα τα ρίχνει ο βαρδάρης
κι’αφου σα πυλό με πλάθεις όταν με βρίσκεις αδύναμο
μπήκα σα κλέφτης μέσα στο πιο ασήμαντο παιχνίδι αισθητικής κάνοντας βόλτα
ένα ακόμα πρόσωπο μέσα στα τόσα,
που περνούν απ’τις διαβάσεις των πεζών
σβήσαν τα φώτα της πόλης κι όσο μια σφαίρα από μπετόν μας γυροφέρνει
η θάλασσα απέραντη και κρύβει μέσα της ότι μας έλκει στο βυθό
εδώ κράτα σα φυλαχτό το μυστικό πριν πιείς νερό από τη χούφτα μου
εδώ ο χρόνος είναι απλώς μια αναπαράσταση στα μούτρα μου.
εδώ ο χρόνος είναι απλώς μια αναπαράσταση στα μούτρα μου.
ήπια τα φάρμακο απ΄τη κούπα μου και ήρθα να σε βρω

[s.galatis]

Εδω δεν μας αρκουν πολλα
Παμε ρε αγορινες

[Polyxrwmhskia]

Εδώ ο χρόνος είναι απλώς μια αναπαράσταση στα μούτρα μου.

[TafRw]

παιδί που το ‘πιε, το θαλασσινό νερό και τώρα δίψα για ζωή
προτού μια σκέψη αρχίσει να τον κινεί μες την πόλη σαν εκκρεμές
προτού βήμα συρτό σαν αμανές να σε κυκλώσει
τη σάρκα μας μόνο φοβίζει η πτώση