filmov
tv
O107 Μαβίδης Α., Ευαγγελινός Π.
Показать описание
O107. Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΕ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΑΣΚΗΣΗΣ ΣΕ ΝΕΑΡΑ ΑΤΟΜΑ ΜΕ ΚΙΝΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΠΗΡΙΕΣ
Μαβίδης Α., Ευαγγελινός Π.
Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, Λευκωσία
Ένας ενεργός τρόπος ζωής είναι γνωστό ότι επιτυγχάνει θεμελιώδη οφέλη για την υγεία για όλα τα άτομα, συμπεριλαμβανομένων των ατόμων με αναπηρίες Η τακτική συμμετοχή σε προγράμματα άσκησης συμβάλει όχι μόνο στην πρόληψη της συννοσηρότητας αλλά και της λειτουργικής παρακμής και της κόπωσης. Σκοπός της παρούσης εργασίας ήταν να μελετήσει την αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων άσκησης σε νέους με κινητικές αναπηρίες. Για τις ανάγκες της εργασίας πραγματοποιήθηκε συστηματική ανασκόπηση των δημοσιευμένων ερευνών της τελευταίας δεκαετίας, χρησιμοποιώντας ηλεκτρονική αναζήτηση στις βάσεις δεδομένων: Science Direct, Google Scholar και MEDLINE. Για να συμπεριληφθούν τα άρθρα στην εργασία έπρεπε να πληρούν προκαθορισμένα κριτήρια επιλεξιμότητας της επιτροπής «International Classification of Functioning, Disability and Health» (ICF) του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Τα αποτελέσματα στηρίχθηκαν σε 30 σχετικές με το θέμα έρευνες οι οποίες στο μεγαλύτερο μέρος έδειξαν ότι τα προγράμματα δομημένης άσκησης, συνοδευόμενα από προγράμματα αλλαγής συμπεριφοράς, μπορούν να είναι αποτελεσματικά στην αύξηση της σωματικής δραστηριότητας, αλλά ότι τα αποτελέσματα δεν διατηρούνται. Οι συγγραφείς προτρέπουν στους αθλητικούς επιστήμονες και ιδιαίτερα της Προσαρμοσμένης Φυσικής Δραστηριότητας, να λαμβάνουν υπόψη τους ενδογενείς αλλά και εξωγενείς παράγοντες που επηρεάζουν τους αθλούμενους. Η συμμετοχή σε προγράμματα οφείλει να στοχεύει και σε αλλαγή συμπεριφορών που συνδυάζουν τις αρχές του ICF με τα μοντέλα των στάσεων, της κοινωνικής επιρροής και της αυτο-αποτελεσματικότητας. Επιπρόσθετα, τα προγράμματα οφείλουν να έχουν μεγάλη διάρκεια, καθώς είναι γνωστό ότι οι αλλαγές στη συμπεριφορά χρειάζονται χρόνο και προσπάθεια για να διατηρηθούν. Τέλος, να είναι όσο το δυνατόν εξατομικευμένα διότι το κάθε παιδί και οι γονείς αυτού αντιμετωπίζουν συγκεκριμένους διαμεσολαβητές και εμπόδια για τη συμμετοχή στη σωματική δραστηριότητα που πρέπει να αντιμετωπίζονται ατομικά.
Μαβίδης Α., Ευαγγελινός Π.
Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο Κύπρου, Λευκωσία
Ένας ενεργός τρόπος ζωής είναι γνωστό ότι επιτυγχάνει θεμελιώδη οφέλη για την υγεία για όλα τα άτομα, συμπεριλαμβανομένων των ατόμων με αναπηρίες Η τακτική συμμετοχή σε προγράμματα άσκησης συμβάλει όχι μόνο στην πρόληψη της συννοσηρότητας αλλά και της λειτουργικής παρακμής και της κόπωσης. Σκοπός της παρούσης εργασίας ήταν να μελετήσει την αποτελεσματικότητα των προγραμμάτων άσκησης σε νέους με κινητικές αναπηρίες. Για τις ανάγκες της εργασίας πραγματοποιήθηκε συστηματική ανασκόπηση των δημοσιευμένων ερευνών της τελευταίας δεκαετίας, χρησιμοποιώντας ηλεκτρονική αναζήτηση στις βάσεις δεδομένων: Science Direct, Google Scholar και MEDLINE. Για να συμπεριληφθούν τα άρθρα στην εργασία έπρεπε να πληρούν προκαθορισμένα κριτήρια επιλεξιμότητας της επιτροπής «International Classification of Functioning, Disability and Health» (ICF) του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Τα αποτελέσματα στηρίχθηκαν σε 30 σχετικές με το θέμα έρευνες οι οποίες στο μεγαλύτερο μέρος έδειξαν ότι τα προγράμματα δομημένης άσκησης, συνοδευόμενα από προγράμματα αλλαγής συμπεριφοράς, μπορούν να είναι αποτελεσματικά στην αύξηση της σωματικής δραστηριότητας, αλλά ότι τα αποτελέσματα δεν διατηρούνται. Οι συγγραφείς προτρέπουν στους αθλητικούς επιστήμονες και ιδιαίτερα της Προσαρμοσμένης Φυσικής Δραστηριότητας, να λαμβάνουν υπόψη τους ενδογενείς αλλά και εξωγενείς παράγοντες που επηρεάζουν τους αθλούμενους. Η συμμετοχή σε προγράμματα οφείλει να στοχεύει και σε αλλαγή συμπεριφορών που συνδυάζουν τις αρχές του ICF με τα μοντέλα των στάσεων, της κοινωνικής επιρροής και της αυτο-αποτελεσματικότητας. Επιπρόσθετα, τα προγράμματα οφείλουν να έχουν μεγάλη διάρκεια, καθώς είναι γνωστό ότι οι αλλαγές στη συμπεριφορά χρειάζονται χρόνο και προσπάθεια για να διατηρηθούν. Τέλος, να είναι όσο το δυνατόν εξατομικευμένα διότι το κάθε παιδί και οι γονείς αυτού αντιμετωπίζουν συγκεκριμένους διαμεσολαβητές και εμπόδια για τη συμμετοχή στη σωματική δραστηριότητα που πρέπει να αντιμετωπίζονται ατομικά.