ΑΔΕΙΟ

Ποίημα : Το καινούργιο άδειο - Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Το καινούργιο άδειο

σαν ένας σίφουνας να άδραξε τη ψυχή μου

άκουσα φωνές, πλησίασα, βουβός ο χώρος

στο δωμάτιο μπήκα, κανείς.

Στον κήπο, απότιστα λουλούδια

Έτρεμα

το άδειο το είχα δοκιμάσει

αλλά είχε σκιές καθισμένες στις καρέκλες του παρελθόντος

ίσως και μυρωδιές

γιατί το άδειο εκείνο ήταν κατοικημένο

Από αποτυπώματα που άφηναν πίσω τους

Τα σώματα και οι πράξεις

Με το καινούργιο άδειο

στης απουσίας την πεμπτουσία μπαίνω

και το μόνο που βλέπω

είναι αναπαραστάσεις του εαυτού μου

σε παλιές και νεώτερες στιγμές

κι αυτές σβησμένες

Το καινούργιο άδειο πληγώνει βαθιά

σα να σε απορρίπτει η ζωή που έζησες

σα να μη χάρηκες ποτέ τα δώρα που σου ‘δωσε

τούτο το άδειο είναι

σα να μην υπήρξα ποτέ.